صداي مخالف
حكم سپنتا نيكنام موقت است
حجـت‌الاســلام روانبخش، از شاگردان آيت‌الله مصباح و از مسوولان موسسه پرتو سخن در يادداشتي به موضوع سپنتا نيكنام وارد شده و معتقد است با وجود آنكه با راي‌گيري مجمع، ورود اهل كتاب به شوراها قانوني است اما باتوجه به «پيوست جديد» رهبر معظم انقلاب اسلامي به مجمع اين حكم محل ترديد است.
او به مصاحبه آيت‌الله شاهرودي اشاره كرده كه گفته بود: «رهبر معظم انقلاب تاكيد دارند كه اگر مجمع، مصلحت دانست قانوني را كه شوراي نگهبان خلاف شرع و قانوني اساسي دانسته است بنا بر مصلحت تصويب كند بايد زمان‌دار باشد و مطلق نباشد.» روانبخش در ادامه به راي مجمع اشاره كرده و مي‌نويسد: «آنها متاسفانه مشخص نكرده‌اند اين مصلحت تا چه زماني ادامه دارد؟ يعني مصلحت حضور اهل كتاب به شوراي شهر مسلمانان تا چه زماني است؟ يك سال؟ چند سال؟ بالاخره بايد پاياني داشته باشد.» او همچنين در راي‌گيري اين مصوبه هم تشكيك كرده، مي‌نويسد: «راستي تاييد اين مصوبه به نفع اهل كتاب چه منافعي براي برخي داشته است كه در جهت حمايت از آن اين همه تلاش كرده‌اند؟ البته هنوز براي افكار عمومي روشن نشده است كه تاييد آن با دوسوم حاضرين بوده يا دوسوم از كل اعضا به آن راي داده‌اند.»
اما نكته مهم‌تر جايي است كه روانبخش از «فاجعه» مسلط شدن «اهل كتاب» به «مسلمين» در آينده سخن مي‌گويد: «هيچ بعيد ندانيد كه در انتخابات آينده در شهرهاي بزرگ از جمله تهران، تعداد قابل توجهي از اهل كتاب به شوراي اسلامي شهر راه يابند. همه امور شهري در اختيار شوراها و شهرداري‌هاست. از غسل و كفن و دفن مرده مردم گرفته تا المان‌ها و بيلبوردها در اختيار اهل كتاب قرار مي‌گيرد در اين صورت ببينيد چه اتفاقي مي‌افتد؟! باتوجه به اينكه نظارتي مانند نظارت شوراي نگهبان بر مصوبات وجود ندارد، ممكن است در آينده بسياري از شاخص‌ها در مديريت شهري براساس شاخص‌هاي اهل كتاب تغيير كند. در اين صورت به مرور زمان و به تدريج، فاجعه سلطه كفار در ابعاد مختلف بر مسلمانان اتفاق خواهد افتاد.»
سرعت مجاز عدالتخواهي
موضوع عروسي فرزند يكي از سفراي كشور و شرايط زندگي او به محل بحث بزرگي در فضاي مجازي تبديل شد. يكي از طلبه‌ها مناظره‌اي را با فرزند اين مسوول برگزار كرد و روزنامه فرهيختگان به همين بهانه ماجراي نحوه برخورد و عدالتخواهي را مورد بررسي قرار داده است.
سرمقاله اين روزنامه سه دسته از اشرافي‌گري را برشمرده كه در نوع اول ثروتمندان بدون نمايش هستند، دوم ثروتمنداني كه زندگي لاكچري خود را منتشر مي‌كنند و دسته سوم مسوولان و فرزندان آنها هستند كه مدل زندگي متفاوت خود را منتشر مي‌كنند و ابايي از افشاي آن ندارند. اين روزنامه بيش از همه به بخش سوم پرداخته و مي‌نويسد: «واقعيت ماجرا اين است كه حتي‌المقدور و غير از شرايط اضطرار نبايد مسوولي با سبك زندگي اشرافي بر مسندهاي گوناگون تكيه بزند و اين خود مي‌تواند يكي از محور‌هاي مطالبه مردم باشد. نويسنده در ادامه به نحوه ورود به اين مصداق پرداخته و تقبيح فسق آشكار را مباح دانسته اما در ادامه هشدار مي‌دهد كه اين بحث نبايد «لوث» شود: «مطالبه شفافيت و عدالتخواهي و مقابله با مصاديق اشرافيت حتما پيچيدگي‌هايي دارد و بايد به‌گونه‌اي برخورد شود كه اصل مطالبه به بهانه اجتماعي كردن آن لوث نشود. پايين آوردن سطح بحث در سطح قيمت فلان ساعت و بهمان لباس كه ممكن است اشتباه هم در تشخيص آنها وجود داشته باشد، حتما نازل كردن سطح عدالتخواهي و دور شدن از ريشه‌ها را در پي خواهد داشت.»
اصلاحات چگونه از اصلاحات عبور كرد؟
خبرگزاري فارس با اشاره به نامه اخير سردار سليماني به حسن روحاني كه مي‌گفت: «اين همان روحاني است كه ما مي‌شناختيم» به بررسي نسبت دو جريان نزديك و مخالف حسن روحاني پرداخته است و ذيل تيتر «اصلاحات چگونه از اصلاحات عبور كرد؟» مي‌نويسد: «به يكباره چه شده است كه جرياني كه در اين سال‌ها منتقد روحاني بوده، اكنون از مواضع روحاني حمايت مي‌كند و چرا حاميان سال‌هاي گذشته دولت از حمايت آن دست كشيده‌اند؟»
به اعتقاد نويسنده گزارش «اصلاح‌طلبان كم‌كم شمشيرها را عليه روحاني از رو مي‌بندند». او همچنين مي‌نويسد: «اصلاح‌طلبان مي‌توانستند در كنار حمايت از دولت و به جاي سهم‌خواهي از آن، در مواقع ضروري انتقاد كنند تا ضمن كمك به بهبود عملكرد دولت، از خود به عنوان يك جريان سياسي مستقل خاطره خوشي در اذهان به جاي بگذارند.» به نوشته اين خبرگزاري، اصلاح‌طلبان حتي هويت اصلاح‌طلبي خود را نيز حفظ نكرده‌اند: «آنها اكنون عملا در ميدان چيزي ندارند. نه برجام رويايي‌شان نتيجه‌اي داشته، نه قدرت موثري در پيشبرد برنامه‌هاي‌شان دارند، نه پايگاه اجتماعي قوي پيش روي خود مي‌بينند و نه هويت اصلاح‌طلبي خود را در طول سال‌هاي گذشته حفظ كرده‌اند. كمترين انتظاري كه افكار عمومي از يك جريان مدعي اصلاحات دارد، مطالبه‌گري مداوم و تلاش براي جبران كاستي‌هاي دولت مستقر است. در غير اين صورت، هويت اصلاح‌طلبي با پارادوكس محتوايي و عملكردي مواجه خواهد شد.»