اي روح روح مناجات

چشم من از گريه ناچار، چشم تو سرچشمه ذات

با تو خدا در زمين است، آن سوي هر نفي و اثبات

هستي و صبح و بهار است، هستي به چشمت دچار است

هستي كه هستيم اما هستي بدون تو؟ هيهات!

پس باش و بر غربت خاك آرام‌تر گام بردار

تا چشم انسان ببيند، صبح عزيز ملاقات

اينك بيابان و صحرا تصوير تنهايي ماست

تنهايي ما همين جاست تنهايي ماست ميقات

اي روحِ روحِ مناجات! بعد از تو ميقات يعني

آن وقت ناب شكفتن در زير باران آيات

وقتي كه از بودن تو باران گرفته است يعني:

وقتي كه ما وقت داريم، وقتي به وقت‌اند اوقات

بي تو چه دل‌ها كه ديوار، ديوارها عين آوار

رفتار آوار: انكار، آيين آيينه ها: مات

كي مي‌شود بار ديگر چشمان انسان ببيند

از كوه پايين مي‌آيد، لرزان درخت مناجات

ما از تو گفتيم و گفتيم شايد به چشمت بياييم

يعني كه گاهي نگاهي، چيزي نظير مراعات

اي شرح شيرين‌تر از قند در شرح تو هرچه گفتند

يك از هزاران نگفتند با آن بضاعات مُزجات