قهريم ولي حرف كه مي‌زنيم

خسرو شكيبايي از مهم‌ترين بازيگران سينماي ايران است كه سعي كرد صدايش را دوبله نكنند. با اينكه او پيش از بازيگري سينما و تلويزيون، دوبلور و بازيگر تئاتر بود، همچنان در ابتداي كارش در سينما روي صداي او شك وجود داشت. پس از بازي در فيلم «هامون» بود كه خسرو شكيبايي شخصيت خود را در سينماي ايران جا انداخت. تمام تلاشش را كرد كارهايش دوبله نشود. او همچنين نوعي از بازيگري را در ايران به وجود آورد كه در آن بازيگر با صداي خودش بازي مي‌كرد.

نكته ديگري كه كار اين هنرمند داشت به چهره‌پردازي او برمي‌گشت. او هميشه مي‌خواست شكيبايي بودنش ديده شود و ابايي نداشت كه تماشاگر بداند شكيبايي اين نقش را بازي مي‌كند، در عين اينكه نقش‌هاي مختلف را در فيلم‌هاي سينمايي و سريال‌ها بازي كرد.

در سريال «خانه سبز» به عنوان يكي از نويسندگان فيلمنامه همكاري داشتم. آنچه در اين سريال و به‌ويژه يكي از اپيزودهاي آن براي من جذاب بود، كاري بود كه خسرو شكيبايي با ديالوگ‌هايش مي‌كرد. او به من نويسنده هميشه ياد مي‌داد كه ديالوگ وقتي زيباست كه در دهان بازيگر خوب
بچرخد.

به عنوان مثال يكي از ديالوگ‌هاي اين سريال اين بود: «ما با هم قهريم اما دليل نمي‌شود كه با هم صحبت نكنيم»، البته اين جمله ابتدا كمي پيچيده‌تر بود و خسرو شكيبايي آن را به اين شكل تغيير داده بود. پس از چند بار تكرار اما او اين جمله را هم نپسنديد و گفت «قهريم ولي حرف كه مي‌زنيم»، اين ديالوگ به سرعت از سوي جامعه استقبال شد و بسياري آن را در گفت‌وگوهاي روزمره‌شان تكرار كردند.

آنچه اين سريال و تجربه همكاري با شكيبايي به فيلمنامه‌نويس جواني مانند من ياد داد، توجه به لحن و موسيقي كلامي بازيگر بود. در اين سريال او لحن و موسيقي كلامي را به فيلمنامه وارد مي‌كرد و همين موضوع بود كه من و ساير فيلمنامه‌نويسان دوست داشتيم ديالوگ‌مان را از زبان او بشنويم.