برجام اروپايي
حسين ضيايي
اعلام مهلت يك ماهه فرانسه (اتحاديه اروپايي) به ايران و امريكا براي انجام مذاكره به عنوان ابزار برنامه «مهار اروپايي» در برابر سياست ادامه كاهش تعهدات برجامي ايران و متقابلا تاكيد ويژه رهبري بر ادامه كاهش تعهدات برجامي نشانگر آن است كه «اراده ايراني» فريب بازي‌هاي سياسي كهنه شده غرب را نخواهد خورد. ظاهرا بعد از ناكامي كاخ سفيد در مدل‌سازي «برجام امريكايي» هم اينك اروپا اميد زيادي به «تفسير اروپايي» خود از برجام به عنوان اهرم فشار موثر در برابر ايران دارد؛ امري كه بيش از هر چيز «اعتبار ديپلماسي اروپايي» در عرصه تعاملات جهاني را بيش از پيش خدشه‌دار مي‌كند. اين در حالي است كه بي‌اعتنايي ايران به اعلام مواضع اروپايي‌ها مبني بر خروج از برجام نشانگر پايان زمان بازي غرب با تهران است. در حقيقت نه برجام با «تفسير امريكايي» و نه برجام با «تفسير اروپايي» قادر به عقب راندن ايران از حقوق واقعي خود در برجام نيست. از سوي ديگر هم اينك اعتبار برجام در ايران همراه با محك خوردن اروپايي‌ها با آن توسط افكار عمومي ايران تبديل به يك مساله بزرگ ملي شده است.
بدين‌ترتيب اروپا نبايد با دست‌كم گرفتن «اراده ايراني» جايگاه مهم خود را در برابر اصلي‌ترين قدرت خاورميانه (ايران) را از دست بدهد.
حالا كه سياست خارجي و ديپلماسي امريكا در مسير ناكامي‌هاي پي‌درپي به ويژه با «فاجعه اكراين‌كيت، بن‌بست در خاورميانه» و همچنان «كشتي تايتانيك» به كوه يخي خورده و در حال غرق شدن است، اروپا بايد بيشتر به فكر قايق نجات براي آينده خود در خاورميانه باشد تا اينكه در كنار غرق‌شدگان و ورشكستگان سياسي در اين منطقه بماند.