بودجه آموزش و پرورش و چند نكته

بودجه آموزش و پرورش در سال 99 حدود ۵۴ هزار ميليارد تومان تعيين شده است. چندي پيش وزير آموزش و پرورش در پاسخ به پرسش خبرنگاران درباره بودجه آموزش و پرورش چنين اظهار كرده‌اند: «وضع بودجه آموزش و پرورش خوب نيست. البته در مقايسه با ساير دستگاه‌ها بيشتر است، اما اين بودجه توان حمايت از آموزش و پرورش را ندارد. بنابراين نيازمند توجهي عميق‌تر هستيم و تلاش‌مان اين است كه افزايش يابد. پيش‌بيني ما ۷۳ هزار ميليارد است اما آنچه در بودجه در نظر گرفته شده ۵۴ هزار ميليارد تومان است. گفته‌هاي وزير ظاهرا بيانگر آن است كه خدمات و رسيدگي‌ها به سطحي رسيده كه جيب چند هزار ميلياردي آموزش و پرورش را خالي كرده است. حال ما به عنوان دانش‌آموز، آموزگار و حتي والدين كه به شرايط فعلي مدارس واقفيم، وضعيت مدارس را بررسي و سپس با حرف جناب حاجي‌ميرزايي مطابقت دهيم. چه بسيار والديني كه به دليل كمبود امكانات رفاهي و به خصوص آموزشي در مدارس دولتي مجبور مي‌شوند تا هزينه‌هاي هنگفتي را بپردازند تا فرزندشان در مدارس غيرانتفاعي و با شرايط شايد بهتر به تحصيل مشغول شوند. در حال حاضر در اطراف شهر اصفهان، به عنوان يك كلان‌شهر، حدود ۱۳ مدرسه كانكسي وجود دارد كه تعداد بسيار زيادي دانش‌آموز بدون داشتن امنيت و راحتي و امكانات در اين كانكس‌ها تحصيل مي‌كنند. البته طبق آخرين آمار، نه‌تنها در اصفهان بلكه در كل كشور حدود 5 هزار كلاس كانكسي در شهر‌هاي مختلف وجود دارد. حدود ۴۰ مدرسه در باشت از ابتدايي‌ترين و حياتي‌ترين امكانات يك مدرسه، يعني سرويس بهداشتي، محروم هستند. حدود ۷۰ درصد از مدارس شهر شاهرود، 35 درصد مدارس مشكين‌شهر، بيش از 6 هزار كلاس درس در آذربايجان غربي، 40 درصد از مدارس بندر تركمن و 30 درصد از مدارس كرمانشاه فرسوده و نيازمند مقاومت‌سازي است و هر لحظه امكان تخريب مدارس و به خطر افتادن جان دانش‌آموزان وجود دارد. در بخشي از خوزستان مسوولان، معلمان و دانش‌آموزان با كمبود حدود ۱۰ هزار كلاس درس مواجه هستند، يعني دانش‌آموزان حتي فضايي براي يادگيري و معلمان كلاسي براي درس دادن در اختيار ندارند. همچنين موردي مشابه با آن در كرمان نيز وجود دارد كه بيش از ۷۰ نفر از دانش‌آموزان در فضاي آزاد و روي زمين درس مي‌خوانند و البته باعث تاسف است كه اين موضوع فقط مختص شهرستان‌ها نيست و حتي در پايتخت نيز با كمبود 12 هزار كلاس درس مواجه هستيم. هم‌اكنون حدود ۱۳۴۰ مدرسه در استان قزوين نيازمند استانداردسازي سيستم گرمايشي هستند و باز هم موردي مشابه در خراسان رضوي نيز وجود دارد كه حدود ۱۴ هزار كلاس درس در اين شهر سيستم گرمايشي ندارند. طبق آمار به دست آمده در حال حاضر براي گرمايش مدارس كشورمان از حدود 24 هزار بخاري نفتي استفاده مي‌كنند و اين مساله در قرن 21 و در سال 1399 هجري شمسي، در مقايسه با پيشرفت‌هاي تكنولوژي و فناوري در جهان، بسيار غمناك و خجالت‌آور است. مواردي كه ذكر شد تازه بخش بسيار كوچكي از نواقص و نيازهاي آموزشي در كشور است. حال با توجه به گفته‌هاي وزير آموزش و پرورش و اين آمار‌هاي بالا، چنين سوالي مطرح مي‌شود كه اين بودجه چند هزار ميلياردي، كجا و به چه شكل مورد استفاده قرار مي‌گيرد كه آموزش و پروش با بحران كمبود بودجه مواجه شده است؟ و چه مقدار از همين بودجه‌هاي كم براي برطرف كردن نواقص مدارس در سطح كشور به‌ كار برده شده است؟ در حال حاضر هزاران دانش‌آموز در كشورمان، به دليل مسائل مادي از تحصيل باز مانده‌اند، آموزش و پرورش تا به حال چقدر براي بازگشت اين دانش‌آموزان تلاش كرده است؟ با توجه به اينكه دانش‌آموزان امروز، شهروندان فرداي اين كشورند، وقتي براي آنان سرمايه‌گذاري نكنيم، چطور مي‌توان توقع داشت كه آنان نيز براي ساختن آينده كشورشان تلاش و فداكاري كنند؟ دانش‌آموز