حضور فيلمي سوري در جشنواره روتردام
ساخت فيلمي جنگي در منطقه جنگي
هما بختياري
فراهم كردن تجهيزات نظامي و تسليحات جنگي براي ساخت فيلم جنگي مدرن كار آساني نيست. به‌خصوص زماني كه بودجه كمي براي ساخت فيلم داشته باشيد، فراهم كردن‌شان بسيار گران تمام مي‌شود. اما اگر ارتش دشمن عقب‌نشيني كند و سلاح، تانك‌ها و يونيفرم‌هاي لازم را جا بگذارند، آن وقت اين كار شدني است. شگردي كه انجمن فيلم روجاوا- مستقر در منطقه كردنشين شمال شرقي روسيه- براي ساخت فيلم «آخرش ديدني خواهد بود» به كار گرفته است. فيلمي كه در جشنواره بين‌المللي فيلم روتردام نمايش داده مي‌شود و يكشنبه شب عوامل اين فيلم بيانيه آزادي را در مراسمي جنبي در اين جشنواره خواندند. وقايع اين درام خونين در سال 2016 و هنگام محاصره شهر صور روي مي‌دهد كه در آن گروه كوچكي از مبارزان مقاومت كردي در مقابل پليس و نظامي‌هاي تركيه ايستادگي كردند تا از محدوده خودشان در شهر دياربكر محافظت كنند. درگيري ميان كردها و ترك‌ها سه ماهي طول كشيد و در نهايت تركيه اغلب بخش‌هاي تاريخي اين شهر را با خاك يكسان كرد. فيلمنامه اين اثر براساس نوشته‌هاي دفترچه خاطرات كساني كه در اين جنگ كشته شدند و شهادت بازماندگاني كه در اين فيلم نقش‌آفريني كرده‌اند، نوشته شده است. ارسين تشليك، كارگردان و عوامل فيلمش به دلايل امنيتي «آخرش ديدني خواهد بود» را در نزديكي مرز كوباني جلوي دوربين بردند؛ اين شهر سوري كه تحت كنترل كردها قرار دارد در سال 2014 شش ماه تمام تحت محاصره داعش بود كه از آن يك ويرانه تمام عيار ساختند. تجهيزات نظامي اين گروه تروريستي در اين شهر باقي‌مانده بود. بنابراين تشليك و عوامل فيلم به راحتي موارد نظامي مورد نياز را براي ساخت فيلم‌شان فراهم كردند. ديار هسو، يكي از تهيه‌كنندگان اين فيلم به «هاليوودريپورتر» گفت: «تانك‌ها، همان‌هايي هستند كه داعش از دولت سوريه به سرقت برد. اغلب‌شان خراب بودند اما ما فقط رنگ‌شان كرديم و كمي سوختگيري كرديم و راه‌شان انداختيم.»طي فيلمبرداري اگرچه ديگر كوباني با داعش درگير نبود، جنگ با اين گروه تروريستي در مناطق ديگر سوريه در جريان بود. باتوجه به اينكه اغلب بازيگران «آخرش ديدني خواهد بود» همان مبارزان كردي بودند كه دشواري فيلمسازي را چندبرابر مي‌كرد. آلبا سوتورا، يكي ديگر از تهيه‌كنندگان اين فيلم مي‌گويد: «بازيگراني كه انتخاب كرديم از خط مقدم و مبارزه با داعش آمده بودند.» او در ادامه مي‌گويد: بايد از مرحله‌اي به بعد آنها را متقاعد مي‌كرديم براي ادامه فيلمبرداري در شهر بمانند و به صحنه جنگ بازنگردند. هسو مي‌گويد: «در آن زمان، تركيه حمله به شهر عفرين را شروع كرده بود و اين مبارزان از لحاظ احساسي سخت مي‌توانستند با اين موضوع كنار بيايند. مي‌گفتند مي‌خواهيم بريم و بجنگيم نه اينكه فيلم بازي كنيم. ما هم از لحاظ احساسي سخت مي‌توانستيم آنها را متقاعد به ارزش و اهميت اين فيلم كنيم.»