او عاشق زيست

مرد سفر بودن را مي‌توانم يكي از ويژگي‌هاي مهم و تاثيرگذار آقاي منوچهر طياب بدانم. او همچنين بسيار خستگي‌ناپذيربود و پر انرژي. هر بار كه او را مي‌ديدم لباس سفر تنش بود و كفشش آماده رفتن. بسيار مطالعه مي‌كرد و آدم به تمام معنا فرهيخته‌اي بود. علاوه بر مطالعه، پيرامون مسائل و موضوعات مختلف بسيار تحقيق مي‌كرد و مرد ميدان بود. به مطالعاتي كه داشت بسنده نمي‌كرد و آنچه در كتاب‌ها آمده بود برايش كافي نبود. تكه‌تكه اين مملكت را مي‌شناخت و به همه جاي ايران سفر كرده بود و درباره ابعاد مختلف مناطق ايران تحقيق و مطالعه مي‌كرد، عكس مي‌گرفت و فيلم مي‌ساخت. همچنين آقاي طياب كتاب‌هاي زيادي هم تاليف كرد و در همه كتاب‌هايش به موضوعاتي كه تحقيق كرده بود، پرداخت. او درلايه‌هاي زيرين فيلم‌هايش انتقادات مختلفي مطرح مي‌كرد درباره اينكه چرا به بعضي مسائل و موضوعات جغرافيايي، بومي و آييني پرداخته نمي‌شود. او توضيح مي‌داد كه چرا بايد جغرافياي به خصوصي چون زاگرس، دماوند و درياي پارس مورد توجه قرار گيرد و در كتاب‌ها و فيلم‌هايش روي آيين‌ها و پاسداشت مكان‌هاي ارزشمند تاكيد مي‌كرد. او از مستندسازاني بود كه در كنار يار و همراه هميشگي‌اش - آقاي اسعد نقشبندي - كه عكاس بسيار توانمندي است يك تنه براي دغدغه‌هايي كه داشت، براي فرهنگ و آيين اين كشورش كار كرد و مقولات بسياري را به ثبت رسانيد.   آقاي طياب همواره ايده‌هاي مختلف در ذهن داشت و هيچ‌ وقت هم منتظر تاييد كسي نمي‌ماند و خودش براي هموار كردن مسير كار خودش شرايط ايجاد مي‌كرد و سپس آرام‌آرام پروژه و انديشه خود را به كمال مي‌رساند. در واقع مي‌خواهم بگويم او با شرايط طولاني كار كنار مي‌آمد و هدفش را به سرانجام مي‌رساند. او كسي بود كه عاشقانه زيست و عاشق ايران بود و هميشه به من مي‌گفت من آدم خيلي خوشبختي هستم چون كاري را كه عاشقانه دوست دارم، انجام مي‌دهم. به نظر من او مرد خوشبختي بود و آثار ارزشمندي هم از خود به جاي گذاشت، آثاري كه در آرشيو ملي و جهاني مي‌ماند.   به نظر من تا ايران هست اسم آقاي منوچهر طياب بر تارك تاريخ و فرهنگ اين مرز و بوم نقش خواهد بست.