بيانيه ستاد بزرگداشت سالگرد اعظم طالقاني
اولين سالگرد يكي از «رجل» بزرگ ايران را گرامي مي‌داريم و بر روح پرفتوح او درود مي‌فرستيم. اعظم علايي طالقاني براي همه ياران درد آشنايش نماد قدرتي است نامتناهي كه سرچشمه آن ايمان و توكلي غيرقابل توصيف بود.
او كه هر عامل محدود كننده را به هيچ مي‌گرفت و در ميانه سختي‌ها فعاليت‌هايش دوچندان و تلاشش براي ممكن ساختن ناممكن‌ها بيشتر مي‌شد، به واقع حجت را بر سست‌گامان و بازماندگان از مسير اصلاح و عمل صالح تمام كرد. او اولين زن مبارزي بود كه در رژيم ستمشاهي به زندان ابد محكوم شد و پس از انقلاب هم از معدود زناني بود كه در عرصه جامعه مدني و فعاليت‌هاي خيريه، فرهنگي و اجتماعي حضوري فعال و برجسته داشت. در اين فرآيند ارزشمند مبارزه و مقاومت بود كه به دوره اول مجلس شوراي اسلامي راه يافت و به انتشار نشريه «پيام هاجر» و پس از توقيف به نشريه «پيام ابراهيم» همت گماشت، حزب «جامعه زنان انقلاب اسلامي» را تاسيس و به‌رغم بيماري‌هاي طاقت‌فرسا، در خط مقدم دفاع از حقوق جامعه بانوان تلاش و فعاليت كرد.
از جمله آن فعاليت‌ها، نامزدي در انتخابات رياست‌جمهوري در دوره‌هاي مختلف در مخالفت با تفسير به راي شوراي نگهبان از واژه «رجال» و مفهوم رجل سياسي در قانون اساسي جمهوري اسلامي و محروم كردن زنان از تصدي مسووليت رياست‌جمهوري بود. او با خداي خود عهد كرده بود تا زنده است تكليف رجال سياسي را روشن كند، هرچند اجل او را مجال نداد اما آيندگان، تاريخ اين روزگار را با نام زني خواهند شناخت كه تا روح در بدن داشت از پاي ننشست تا حقيقت آنچه بدان يقين و باور قلبي داشته را به كرسي بنشاند. او هم، راه پدر را زنده نگه داشت و هم تصويري از زن مسلمان كه پدر تبيين‌گر آن بود را به جامعه امروز ايران ارايه كرد.
يادش گرامي و راهش پر رهرو باد.