همه تغيير كنيم
فاطمه باباخاني
«مردم شعور ندارند»، «مردم نمي‌فهمند» و هزار جمله ديگر كه گاه درباره واكنش مردم به كرونا مي‌شنويم، گاه كه حجم عصبانيت بالا مي‌رود انگار كه بخواهد خودش را از دهان بيرون بريزد تا خالي شود هم مي‌شنويم «اگر بميرند هم دلم برايشان نمي‌سوزد». اين روزها دوباره مردم تلاش مي‌كردند پيش از ساعت منع عبور و مرور از مرزهاي يك استان عبور كنند و خودشان را به استان ديگري برسانند. گروهي مي‌گفتند اين فقط ارعاب است، سري قبل مگر نديديد كه جريمه‌اي در كار نبود؟ چه مي‌شود كه مردمي كه درگير يك پاندمي هستند و جان خودشان و عزيزان‌شان در خطر است باز ترجيح مي‌دهند، سفرشان را از دست ندهند حتي اگر در مقصد كسي را بيمار كنند يا بيماري را به عنوان سوغات با خود بياورند. آيا اين تنها متعلق به ايراني‌هاست يا در كشورهاي ديگر هم وضع به همين منوال است؟ نگاهي به شبكه‌هاي خبري نشان مي‌دهد تنها ايراني‌ها نيستند كه تلاش مي‌كنند، برنامه‌هاي خودشان را داشته باشند يا به واسطه يك اتفاق و شوك جامعه دست به تجمع بزنند. مشابه مراسم تشييع استاد شجريان در فرانسه براي قتل يك معلم در فرانسه اتفاق افتاد يا در بنگلادش و ديگر كشورهاي مسلمان مردم با ايجاد تجمعات پرشمار به گفته‌هاي رييس‌جمهور فرانسه اعتراض كردند. طبيعي است كه تمام اين كشورها هم پس از اين گردهمايي‌ها، هزينه‌هاي سنگيني مي‌پردازند كه همان جان شهروندان‌شان است. با اين حال ما در يك نكته با آنها تفاوت داريم و آن اين است كه همزمان كه ما درباره شعور مردم داد سخن مي‌دهيم، فراموش مي‌كنيم كه در اين كشور مراسم‌هايي به شكل برنامه‌ريزي شده برگزار شده و مي‌شود كه در آن افراد در جمعيت‌هاي پرشمار در كنار هم قرار مي‌گيرند. مراسم‌هايي كه در ساير كشورها ممنوع شده و آن را به سال‌هاي بعد و زماني كه بتوانند سلامت شهروندان‌شان را تضمين كنند، موكول كرده‌اند. ما از فاجعه انساني سخن مي‌گوييم در عين حال اگر مغازه‌ها و بازار و... را به واسطه فعاليت اقتصادي نمي‌بنديم جلوي برخي فعاليت‌ها كه ربطي به اقتصاد و سبد معيشت خانوار هم ندارد را نمي‌گيريم. رفتار مردم اشتباه است و حتي نياز به اجبار براي جلوگيري از پاندمي داريم اما اين اجبار تنها نبايد به شهروندان خلاصه شود، همه بايد كنار هم تغيير كنيم.