حفاظت از ريشه درخت فرهنگ

بديهي است ميراث فرهنگي و طبيعي يك كشور، يك ملت، يك شهر يا حتي يك روستا، در واقع شناسه و ريشه آن فرهنگ است. حفظ اين ميراث باعث مي‌شود مانند حفظ ريشه يك درخت، سلامت، توسعه و پيشرفت آن فرهنگ نيز تضمين شود. به عبارتي حافظه يك فرهنگ، مانند يك سرمايه ارزشمند، جامعه انساني متعلق به آن فرهنگ را از اشتباه و به راه خطا رفتن باز مي‌دارد و باعث مي‌شود آينده بهتري براي آنها رقم بخورد.
 احترام ما به گذشتگان، پيشينيان و اشخاصي كه به هر شكل در مقاطع مختلف تاريخي براي اين سرزمين زحمت كشيدند و جان خود را فداي مردم ايران كردند، بسيار اهميت دارد و مي‌تواند الگوي خوبي براي آيندگان باشد. احترام به گذشته تشويق و تاييد و پشتيباني از رفتار نسل جديد و جوان است تا بدانند رفتارها و چگونگي زيست اجتماعي‌شان فراموش نمي‌شود و تا هميشه‌ و در تاريخ به ياد مي‌ماند.
جنبش مشروطيت و كساني كه بعد از بمباران مجلس و كودتاي محمدعلي‌شاه در باغ شاه اعدام شدند بخشي از تاريخ و حافظه مردم ايران است. ملك‌المتكلمين و ميرزا جهانگير خان صوراسرافيل كه در گوشه بيروني باغ شاه به قتل رسيدند و همان جا دفن شدند، تاثير مهمي در سرنوشت تاريخي ما داشته‌اند.
به همين دليل حفاظت از مقبره آنها يك امر بديهي است، اين حفاظت بايد منجر به معرفي و شناخت اين اشخاص به افراد جامعه و اين سرزمين شود. به گونه‌اي كه ما بتوانيم اين بخش مهم از گذشته خودمان را به نحو احسن به آيندگان و نسل جديد منتقل كنيم.
به همين دليل از ديرباز نه فقط اين قبور كه ساير مقبره‌ها و قبرستان‌هايي كه مورد تخريب يا تهديد قرار گرفته مانند آتش‌نشاني ميدان حسن‌آباد و گورستان تاريخي امامزاده عبدالله و... براي ما بايد مهم بوده و شناخت و حفاظت كامل از آنها، يكي از مهم‌ترين وظايف اجتماعي ما باشد.