نخستين آجرهاي ساخت يك بناي متفاوت
نخستين جرقه ساخت مصلي در سال 61 زده شد. زماني كه صف‌هاي طولاني نمازگذاران در دانشگاه تهران باعث مي‌شد تا خيابان‌هاي اطراف، عملا مسدود شوند و تردد در آنها به دليل محدوديت‌هاي ترافيكي ايجاد شده، صبح‌هاي جمعه عملا غير ممكن شود. بدين‌ترتيب، براي رفع اين مشكل ساخت بنايي براي برگزاري نمازجمعه و آيين‌هاي ملي و مذهبي، از سال 1361 و با فرمان امام خميني و دستور او به رييس‌جمهور وقت (رهبرانقلاب) كليد خورد. آن هم با بودجه نمادين يك ميليون توماني كه از سوي امام خميني براي آن درنظر گرفته و هديه شد.
پس از چند نوبت برگزاري مسابقه، درنهايت طرح دكتر پرويز مويد، به عنوان طرح برتر براي برپايي يكي از عظيم‌ترين سازه‌هاي ايران انتخاب شد. براساس برآورد اوليه، قرار بود مصلاي تهران در مساحتي حدود يك ميليون مترمربع احداث شود تا بتواند جمعيتي در حدود 600 تا 800 هزار نفر را در خود جاي دهد.
در همين راستا در سال 1361 گروهي كارشناسي تشكيل مي‌شود و در گام اول پنج نقطه براي احداث اين پروژه عظيم پيشنهاد مي‌شود.
اين پنج نقطه عبارت بودند از: پادگان وليعصر (ميدان سپاه)، پادگان حر (خيابان كارگر جنوبي- ميدان حر)، زمين‌هاي شمال ميدان آزادي، بوستان لاله (بلوار كشاورز) و اراضي عباس‌آباد. درنهايت اراضي عباس آباد براي اجراي اين طرح انتخاب شد و درسال 67 درمورد آن از امام خميني نظرخواهي شد كه رهبر انقلاب نيز در نامه‌اي ضمن تاكيد بر رعايت «سادگي» درساخت مصلي، با اين پيشنهاد موافقت مي‌كند و از آن زمان ساخت مصلي شروع مي‌شود، پروژه‌اي كه همچنان ادامه دارد.