مراقب باشيم ليگ ملت‌ها را از دست ندهيم
عقبگرد واليبال ايران روي دور تند!
چهار شكست نتيجه كار تيم ملي واليبال ايران در رقابت‌هاي ليگ ملت‌هاي واليبال 2024 بوده است.
به گزارش روزنامه اعتماد، ملي‌پوشان واليبال ايران كه با سرمربي جديد خارجي خود موريس موتا پائز در رقابت‌هاي ليگ ملت‌هاي امسال حاضر شده‌اند و براي هدف اصلي و نهايي يعني كسب سهميه المپيك مي‌جنگند در نخستين ديدار برابر صربستان با نتيجه سه بر يك شكست خوردند. سپس سه- هيچ به ايتاليا باختند و در نهايت بامداد يكشنبه مقابل كوبا با نتيجه سه بر يك شكست خوردند تا بدون كسب حتي يك امتياز از سه بازي جزو تيم‌هاي قعر نشين جدول ليگ ملت‌هاي 2024 قرار بگيرند. ملي‌پوشان ايران در چهارمين بازي خود در هفته اول ليگ ملت‌ها برابر آرژانتين به ميدان رفتند و با وجود عملكردي بهتر نسبت به بازي‌هاي قبل سه بر دو مغلوب شدند تا با كسب يك امتياز در هفته نخست رقابت‌هاي ليگ ملت‌ها در رده آخر بايستند.
آنچه بيشتر از همه اهالي واليبال را اذيت مي‌كند «رقابتي نبودن» نمايش‌هاي تيم ملي است. به بيان ساده و واضح‌تر تيم ملي واليبال ايران ديگر چالشي براي رقباي خود به حساب نمي‌آيد و به سادگي شكست مي‌خورد. انگار كه به صورت مشخص سطح واليبال ايران نزول كرده و ديگر خبري از آن بازيكنان جنگنده و هماهنگ كه حتي در صورت باخت رقبا را جان به لب مي‌كردند، نيست.
بازيكنان تيم ملي واليبال در مصاحبه‌هاشان مي‌گويند ما كم‌فروشي نمي‌كنيم و بي‌غيرت نيستيم. مي‌گويند دو سال است تنها در حال عذرخواهي از مردم هستند و باز هم شرمنده هواداران شده‌اند. مربيان تيم نيز چه ايراني و چه خارجي از لزوم جنگندگي بيشتر و تيم بودن مي‌گويند.
شايد اين حرف‌ها در روزهاي نخستي كه تيم ملي ايران از آن ريتم هميشگي‌اش افتاده بود، جذاب به نظر مي‌رسيد. اما حالا، بعد از اينكه در دو سال گذشته تيم ملي واليبال ايران با كمال احترام تبديل به زنگ تفريح رقبا شده، قهرماني آسيا را از دست داده و شانس حضور در المپيك هم به فنا رفته، ديگر صحبت از جنگندگي و غيرت و مسائل كيفي بيهوده است، چرا كه همه مي‌دانند امكان ندارد بازيكنان تيم ملي واليبال كم‌فروشي كرده باشند يا با تمام توان برابر رقبا به ميدان نرفته باشند. آنچه بايد امروز بپذيريم و براي رفع آن راهكار پيدا كنيم پايين آمدن كيفيت واليبال ايران است.
سال‌هاي زيادي طول كشيد تا واليبال كشورمان از مرحله معرفي چند تك ستاره مثل بهنام محمودي و امثالهم عبور كند و به مرحله‌اي برسد كه بتواند در آسيا حرف براي گفتن داشته باشد. دوباره چند سال طول كشيد تا ايران بتواند در سطح جهان خودش را معرفي كند، به ليگ ملت‌ها برسد يا در المپيك حضور داشته باشد. همه اينها حاصل چندين سال كار دسته‌جمعي و استفاده از مربيان با دانش خارجي و استعداديابي‌هاي فراوان بود.
حالا به نظر مي‌رسد آن چرخه دچار اشكال شده و ما مرحله به مرحله در حال عقبگرد هستيم و سنگرها را از دست مي‌دهيم. در اين بين فدراسيون دلخوش كرده به مقام‌هايي در سطح رده‌هاي سني و برخي كارهاي نمايشي و از آن طرف ويترين واليبال ايران كه تيم بزرگسالان است نتيجه نمي‌گيرد.
اهالي واليبال و علاقه‌مندان به تيم ملي اميدوارند اين عقبگرد تا نقطه شروع ادامه پيدا نكند و هرچه زودتر متوقف شود. برگزاري المپيك بدون تيم ملي واليبال ايران يا غيبت ستاره‌هاي سروقامت كشورمان در ليگ ملت‌ها يا تماشاي بالا بردن جام قهرماني آسيا توسط تيمي غير از ايران براي مردمي كه عاشقانه اين رشته را دنبال مي‌كنند، بسيار سخت است.