گروه ورزش
المپیک پاریس به پایان رسید و حالا روزشماری برای المپیک لس‌آنجلس آغاز شده است. در سال‌های گذشته میزبان‌های رویدادهای بزرگ سعی کرده‌اند که نوآوری تازه‌ای در برگزاری با رویکرد محیط‌زیستی ارائه کنند. شکل خاص استادیوم‌ها در قطر، استفاده از محیط‌های بازسازی شده در پاریس نمونه‌هایی از این موارد است. حالا مقامات شهر لس‌آنجلس برای برگزاری المپیک بعدی یک هدف بسیار سخت پیش روی خود قرار داده‌اند؛ المپیک بدون خودرو! این ایده هیجان‌انگیز واکنش‌های زیادی را برانگیخته و مقامات را پیش روی سوالات بزرگی قرار داده است. نشریه گاردین نیز در گزارشی به این ایده و سختی‌های اجرای آن پرداخته است که در ادامه می‌خوانیم.
به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از گاردین، لس‌آنجلس خواهان یک المپیک بدون ماشین است. اما آیا شهر موسوم به رانندگان می‌تواند یک گوشه آرام بنشیند؟
کارن باس، شهردار لس‌آنجلس، متعهد شده که بازی‌های المپیک 2028 را بدون خودرو برگزار کند، اما کیفیت و کمیت حمل و نقل عمومی در این شهر بسیار کمتر از شهرهای میزبان قبلی است.
لس‌آنجلس به دلیل ترافیک‌های مسدود و بزرگراه‌های بی‌پایان خود در جهان مشهور است، بنابراین وقتی کارن باس، شهردار شهر، قول داد که المپیک 2028 را به یک بازی «بدون اتومبیل» تبدیل کند، ابروها به نشانه تعجب بالا رفت.
درحالی که پاریس پرچم المپیک را تحویل میزبان بعدی می‌داد، باس دیدگاه خود را در یک کنفرانس مطبوعاتی مطرح کرد: در لس‌آنجلس پارکینگ در بسیاری از مکان‌ها در دسترس نخواهد بود و علاقه‌مندان به ورزش برای رسیدن به این مکان‌ها باید از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند که از مرکز شهر تا اینگلوود و ساحل سانتا مونیکا را شامل می‌شود.
درحالی که این شهر در مقایسه با شهرهای میزبان قبلی مانند پاریس، لندن و توکیو شبکه بزرگی از قطارهای سبک، خطوط مترو و اتوبوس دارد، سیستم آن بسیار عقب‌افتاده است. علاوه بر این، کاهش مسائل ایمنی در حمل و نقل عمومی در سال جاری مورد توجه قرار گرفته است و این سوال را در مورد اینکه چگونه مقامات شهری مردم را تشویق به سوار شدن به کشتی می‌کنند، ایجاد کرده است. آیا لس‌آنجلس می‌تواند به‌موقع برای سال 2028 به قولش عمل کند و اصلا این ایده در اجرا چه شکلی خواهد بود؟
تفاوت فرهنگ لس‌آنجلس با شهرهای دیگر
یکی از مشکلات اصلی در لس‌آنجلس پراکندگی است: محدوده شهر لس‌آنجلس دارای مساحت زمینی به وسعت 469 مایل مربع (1214 کیلومتر مربع) است که در مقایسه با تنها 41 مایل مربع برای پاریس بسیار بزرگ به نظر می‌رسد. پراکندگی به این معنی است که مردم اغلب مجبورند برای رسیدن به مقصد حداقل یک بار خط اتوبوس یا قطار را عوض کنند تا از یک مکان به مکان دیگر برسند. این احتمال استفاده از حمل و نقل عمومی را کاهش می‌دهد.
در شهری که مردمش از مدت‌ها قبل استفاده از خودروی شخصی را پرستش می‌کردند و آدم‌ها به رفت‌وآمدهای طولانی عادت کرده‌اند، مسوولان نیز با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که اتومبیل‌سواران را از منطقه آسایش خود خارج کنند.
خوان متیوت، معاون موسسه مطالعات حمل و نقل UCLA می‌گوید: «مردم در لس‌آنجلس دوست دارند فضای زیادی برای کار با اتومبیل خود داشته باشند، حتی اگر این بدان معنا باشد که آنها در ترافیک باشند و سوار بر اتومبیل خود. این یک چالش سیاسی است که رهبران لس‌آنجلس باید بر آن غلبه کنند تا به قول خود مبنی بر داشتن یک بازی بدون ماشین عمل کنند.» اما این کارشناس فکر می‌کند ایجاد سیستمی که مردم را به مکان‌های برگزاری رویدادهای المپیک می‌رساند، با برنامه‌ریزی صحیح امکان‌پذیر است.
سلتا رینولدز، افسر ارشد نوآوری در اداره حمل و نقل شهری لس‌آنجلس، که همچنین به عنوان LA Metro شناخته می‌شود، آژانسی که بر عملیات حمل و نقل و طراحی برای این شهر نظارت می‌کند، می‌گوید که آنها برای الهام گرفتن به میزبانی بازی‌های 1984 نگاه می‌کنند. آن بازی‌ها بدون ماشین بود. درحالی که در آن زمان، مترو و اتوبوس و قطار سبک در منطقه لس‌آنجلس شرایط مناسبی نداشت.
رینولدز می‌گوید که طی چهار سال آینده، هر سال حداقل یک خط ریلی جدید از هم‌اکنون تا سال 2028 افتتاح خواهد شد. او می‌گوید در عین حال ما هنوز باید یک صفحه از کتاب بازی‌های 1984 برداریم و واقعا برای جابه‌جایی مردم به اتوبوس‌ها هم تکیه کنیم.
از ماشین گرفته تا اتوبوس و دوچرخه!
وسیله واقعی برای جابه‌جایی 15 میلیون توریست مورد انتظار که برای المپیک به لس‌آنجلس می‌آیند، از قطار بر نمی‌آید، بلکه از اتوبوس بر می‌آید. این به معنای ساخت خطوطی جدید مختص تردد اتوبوس، ایستگاه‌های اتوبوس بهتر و تغییر حاشیه‌ها برای جابه‌جایی مسافران است.
آژانس حمل و نقل لس‌آنجلس قصد دارد 2700 اتوبوس که ناوگان آن را دو برابر می‌کند از شهرهای اطراف کالیفرنیا و سراسر جنوب غربی قرض کند. با‌توجه به هدف باس برای لس‌آنجلس «سبزتر» مهم است که اتوبوس‌ها با گاز طبیعی یا برق کار کنند و نه دیزل. آنها حتی به دنبال راه‌هایی برای قرض گرفتن اتوبوس‌های برقی از دانشگاه‌ها و مدارس هستند. رینولدز می‌گوید: «این امکان وجود دارد که اتوبوس‌های مدرسه‌ای زرد برقی مردم را به بازی‌های المپیک ببرند.
همه آن اتوبوس‌ها به مکان‌های اختصاصی برای رانندگی نیاز دارند؛ به ویژه در بزرگراه‌ها. در طول همه‌گیری، ساخت خطوط اتوبوسرانی رونق گرفت، با ایجاد 30 مایل خطوط جدید بودجه برای 15 مایل دیگر نیز وجود دارد. رینولدز می‌گوید که بسیاری از آنها دائمی خواهند بود، اما خطوط اختصاصی اتوبوس نیز وجود خواهد داشت که فقط برای جابه‌جایی مردم به مکان‌ها ایجاد می‌شوند.
این آژانس همچنین در حال بررسی چگونگی ایجاد زیرساخت‌های حفاظت‌شده برای تردد دوچرخه، بهبود دسترسی عابران پیاده و ایجاد مجموعه‌ای از ایستگاه‌های مرکزی است. مکان‌هایی که مردم می‌توانند برای سوار شدن به اتوبوس برای رسیدن به محل برگزاری به آنجا بروند. بسیاری از این هاب‌ها در ایستگاه‌های حمل و نقل موجود برای راه‌آهن سبک یا سنگین قرار دارند، اما برخی از آنها مناطق مستقلی هستند که مردم می توانند برای پیوستن به مناطقی که هواداران مستقر هستند و تماشای مسابقات با سایر اعضای جامعه به آنجا بروند.
رینولدز می‌گوید خیابان‌هایی نیز وجود خواهند داشت که در طول بازی‌ها به روی ماشین‌ها کاملا بسته می‌شوند: «این فرصت‌هایی برای ما برای به نمایش گذاشتن چیزهای عالی در مورد لس‌آنجلس ایجاد می‌کند. محله‌های ما، فرهنگ ما، نوع سرزندگی‌ای که به عنوان یک شهر داریم.»
خطوط اتوبوس را می‌توان در مدت زمان کوتاهی مستقر کرد. موسسه مطالعات حمل و نقل در سال 2017 یک پروژه تحقیقاتی انجام داد. محققان به مناطقی در سراسر ایالات‌متحده که به سرعت خطوط اتوبوس را ایجاد کرده بودند، نگاه کرد و متوجه شد که یکی از شهرها خطوط اتوبوس را تنها در شش هفته مستقر کرده است. همچنین مقررات جدیدی وجود دارد که به نیروهای پلیس اجازه می‌دهد از دوربین برای دستگیری و جریمه رانندگانی که به طور غیرقانونی از خطوط اتوبوس استفاده می‌کنند، بهره ببرد.
مترو حدود 17 میلیارد دلار برای لیست پروژه‌های خود تضمین کرده است، اما هنوز برای تکمیل کار به 3 میلیارد دلار دیگر نیاز دارد. این آژانس فهرستی از 28 پروژه دارد که می‌خواهد تا سال 2028 تکمیل کند، اما در حال حاضر تنها 5 درصد آن تکمیل شده است.
یک فرصت بی‌نظیر
دلایل دیگری وجود دارد که باید به المپیک 1984 به عنوان یک الگو نگاه کرد. در آن زمان، بسیاری از کسب و کارها برنامه خود را تغییر دادند تا مردم را از جاده دور نگه دارند. آنها همچنین تحویل کامیون‌ها را به ساعات شب در نقاط شلوغ شهر محدود کردند. همین کار را می‌توان در سال 2028 انجام داد؛ برای 17 روز بازی.
تحقیقات نشان می‌دهد که زیرساخت‌های رویدادهای بزرگ مانند المپیک یا جام جهانی دائمی است اما عادت‌های مردم اغلب این‌طور نیست. متیوت می‌گوید که پس از میزبانی لندن در المپیک 2012، زیرساخت‌ها به طور مداوم مورد استفاده قرار گرفت، اما عادات حمل و نقل مردم در عرض دو هفته پس از پایان این رویداد به نسخه‌های قبلی خود بازگشت.
این محقق می‌گوید با این حال، لس‌آنجلس برای ایجاد یک تغییر پایدار تلاش می‌کند. المپیک و پارالمپیک و همچنین سایر رویدادهای ورزشی آینده مانند جام جهانی 2026 و سوپربول در سال 2027، فرصتی منحصر به فرد برای چرخش فرهنگ استفاده از حمل و نقل عمومی در مسیری جدید است.
او می‌گوید که مفهوم اولین تغییرات حمل و نقل در واقع بیش از یک سال پیش ظاهر شد، اما او تشویق شد تا ببیند که دفتر شهردار در این هفته این ایده را به طور کامل اجرا می‌کند. متیوت می‌گوید: «من فکر می‌کنم مردم می‌خواهند بگویند: اکنون زمان آن است تا حمل و نقل عمومی قابل دوام‌تر شود.» لس‌آنجلس می‌تواند در چهار سال به اندازه یک دهه دیگر پیش برود.
رینولدز موافق است. این یک فرصت برای ما است که از مردم بخواهیم چیز متفاوتی را امتحان کنند، سعی کنند به روشی متفاوت حرکت کنند و تجربه آن‌قدر عالی باشد که تصمیم بگیرند که می‌خواهند این کار را دوباره و دوباره انجام بدهند، حتی پس از پایان بازی‌ها.