فرصت كم است؛ FATF را دريابيم
ما تنها در صنايع فرسوده نفت و گاز به ۲۰۰ ميليارد دلار سرمايه‌گذاري خارجي نياز داريم، امري كه با تصويب اين لايحه قطعا شدني است. افزون بر آن، تنها صنايع نفت و گاز نيستند كه به سرمايه‌گذاري نيازمندند.
سوم) تلاش كشورهاي رقيب براي از اهميت انداختن «موقعيت ژئواستراتژيك ايران» كتمان شدني نيست. بي‌ترديد با اين اتفاق، زمينه خنثي كردن اين تلاش فراهم مي‌شود.
نياز به توضيح ندارد كه از سمت كشورهاي جنوب خليج‌فارس از يك سوي و كشورهاي همسايه غربي از ديگر سوي پروژه‌هاي سنگيني در حال اجراست كه در صورت از دست دادن فرصت‌ها، جبران آن غيرممكن خواهد بود؛ پس بازهم در يك كلمه فرصت كم است.
چهارم) همه مناسبات و قراردادهاي بين‌المللي و منطقه‌اي زماني به «استحكام» مي‌رسد كه با قراردادهاي اقتصادي پيوند بخورد. برجام هم اگر با قراردادهاي افتصادي با همه طرف‌هاي عضو پيوند مي‌خورد، شرايط خروج از آن به سادگي ميسر نبود. از اين مزيت و ارزش افزوده، اين بار غفلت نكنيم.
آخر) «حل مسائل في‌مابين ايران با امريكا»، يك امر جدي و قطعا ضروري است؛ منتها مواردي كه قابل حل نباشد با مديريت كردن آن، شرايط را از «حالت بن‌بست كنوني» -كه تاكنون به نفع كشورهاي رقيب تمام شده- خارج خواهد كرد و در شرايط و گام‌هاي بعدي نيز، زمينه حل و فصل آن به وجود مي‌آيد.
تنها به ياد داشته باشيم كه حل با ثبات مشكلات في‌مابين ايران و امريكا تنها در گرو مذاكره مستقيم نيست؛ بلكه حل و فصل سياسي تنش‌هاي في‌مابين بايد به سمت قراردادهاي اقتصادي و بين‌المللي پيش برود.
در شرايطي كه آينده اقتصاد جهان به سمت اقتصاد ديجيتال حركت مي‌كند و ايلان ماسك براي سرمايه‌گذاري در ايران ابراز تمايل كرده، مي‌توان يك‌بار ديگر، به اهميت موقعيت ممتاز ايران پي برد. بر همين سياق، حل مساله گردشگري كه برابر با نفت و گاز درآمد دارد، يكي از پيامدها و آثار مثبت تصويب اين لايحه و رقم خوردن اتفاقات تازه و گام‌هاي بعدي است؛ بماند كه اين امر روي افزايش ارزش پول ملي - حتي در كوتاه‌مدت - تاثير مستقيمي برجاي خواهد گذاشت.