پدر و پسر نمايش ديگري را به صحنه مي‌برند

  پيام رضايي/ خسرو احمدي و علي احمدي، پدر و پسر پس از نمايش «پپروني براي ديكتاتور» سراغ يك اثر كمدي ديگر رفته‌اند. «خشم اژدها» نام نمايشي است كه 15 دي‌ماه در تالار حافظ به صحنه رفته است. «نمايش ما يك نمايش كمدي است كه از نمايش خنده در طبقه بيست و سوم نوشته نيل سايمون اقتباس شده و يك كمدي خاص خودش را دارد. در واقع يك كمدي امريكايي است.» اين توضيحات علي احمدي، كارگردان اين اثر در گفت‌وگو با «اعتماد» است. علي احمدي كه همواره در كارهايش از حضور پدرش خسرو احمدي بهره مي‌برد، مي‌گويد كه علاقه خاصي به كمدي فانتزي دارد: «من كمدي فانتزي را خيلي دوست دارم. فكر مي‌كنم كه آن را بلد هم هستم. تئاتر ما بزرگ‌ترين نقدش به سياست‌هاي برنامه‌ريزي ارگان‌هاي دولتي هر كشوري مي‌تواند باشد.» او البته نقدهاي تندي هم به وضعيت كنوني تئاتر دارد؛ وضعيتي كه به قول او يك روشنفكري كاذب است. «الان به نظر من مخصوصا در همنسلان خودم يك حالت روشنفكري كاذبي دارد نشر داده مي‌شود و اساسا دوستاني كه دارند كار مي‌كنند مطلقا فكر مي‌كنند يك روشنفكري درون هست كه بايد آن را ترويج دهند.» و اين كارگردان جوان معتقد است سينما و تئاتر پيش از هر چيز يك سرگرمي است: «ونمي دانند دارند چه مي‌كنند. من چيزي را كه مي‌دانم، سعي مي‌كنم انجام دهم. فكر مي‌كنم اين يك قدم رو به جلو است. وقتي تماشاگر نفهمد ما چه مي‌كنيم كاري نكرده‌ايم. تئاتر و سينما يك رسانه است و نخستين رسالت‌شان سرگرم كردن مردم است. نخستين رسالت آن را درست انجام دهيم باقي‌اش پيشكش!»علي احمدي تاكيد مي‌كند كه طرفدار كمدي فاخر است. همان چيزي كه به زعم او در آثار يعقوبي هم وجود دارد: « مرز باريكي بين يك كمدي فاخر و يك كمدي مبتذل هست. فكر مي‌كنم اين مرز را كساني مثل آقاي يعقوبي دارند خيلي خوب رعايت مي‌كنند. اگرچه كمدي است اما فاخر است. به نظرم تشخيص خود كارگردان است و بازتابي است كه به تماشاگر مي‌رسد.» او مي‌گويد همه كارها مثل هم هستند: «خيلي از اين كارها با هم فرقي نمي‌كنند. من مدتي پيش نمايشي در همين سالن حافظ ديدم كه هيچ فرقي با تئاترهاي آزاد نداشت. به خود گروه و كارگردان بستگي دارد. فقط مختص تئاتر هم نيست. تلويزيون هم همين است. من سعي كرده‌ام كمدي فاخر به صحنه ببرم. همين طور كه كار قبلي هم به گفته منتقدان يك كار فاخر بود.»«خشم اژدها» در سالن حافظ به صحنه مي‌رود؛سالني كه به گفته كارگردان اين نمايش فقط اسما دولتي است اما مناسباتش كاملا مناسبات يك سالن خصوصي است: «فكر مي‌كنم حافظ اسما دولتي است و در واقع يك سالن خصوصي است كه همه نوع اتفاقات يك سالن خصوصي در آن مي‌افتد. همه‌چيز اينجا با پول اتفاق مي‌افتد. كف هزينه سالن يك ميليون و 200 هزارتومان است! حالا يك‌سري متر و معيار هم دارند كه برخي از سالن‌هاي خصوصي ممكن است نداشته باشند.»
با اينهمه احمدي ضررهاي سالن‌هاي خصوصي را بيش از فايده‌شان مي‌داند: «هم نفع دارد، هم ضرر. نفعش اين است كه سالن‌هاي بزرگ دارند ساخته مي‌شوند و پايتخت سالن‌هاي بيشتري خواهد داشت. بزرگ‌ترين ضعفش اما اين است كه هر نمايشي مي‌تواند به صحنه برود و خيلي‌ها با اين توهم مواجه مي‌شوند كه من يك كارگردانم چون كار به صحنه بردم! خب كاري نمي‌شود كرد و بايد به اين دلخوش بود كه سالن‌ها دارند زياد مي‌شوند. همه‌چيز فعلا استندباي است همين وضعيت را اگر نگه داريم بايد كلاه‌مان را بيندازيم بالا.»علي شادمان، تينو صالحي، خسرو احمدي، سينا كرمي، نيما شعبان‌نژاد، الهه شه‌پرست، مهران امام‌بخش و علي احمدي بازيگران اين نمايش هستند كه تا 30 دي‌ماه در تالار حافظ روي صحنه خواهد بود.