غلامحسين كرباسچي در گفت‌وگو با «اعتماد»:
قرار نبود رياست مجلس براي اصلاح‌طلبان باشد
گروه سياسي| انتخابات هيات رييسه مجلس و يك علامت سوال بزرگ. سوالي كه بيشتر از سوي حاميان اصلاح‌طلبان مطرح مي‌شود كه چرا و چگونه، آنهايي كه با ليست اميد راهي پارلمان شدند، نقطه اتكايي براي اجرايي شدن تصميمات فراكسيون اميد نبودند، پاسخ مناسبي از سوي چهره‌هاي سياسي دارد. سياستمداراني كه خود هيچ انتظاري از اعضاي ليست اميد نداشته و ممانعت از حضور تندروهاي افراطي را از اهداف اوليه جريان اصلاحات مي‌دانستند، خيلي خوب با عدم انتخاب محمدرضا عارف به عنوان رياست مجلس كنار آمده‌اند. غلامحسين كرباسچي با تاكيد بر اينكه قرار نبود رياست مجلس براي اصلاح‌طلبان باشد مي‌گويد كه نبايد اعضاي فراكسيون الزاما به طور يكپارچه راي و نظر خود را ارايه كنند. وي البته گلايه‌هايي نيز از تصميمات اصلاح‌طلبان دارد و با تاكيد بر اينكه در اردوگاه اصلاح‌طلبان، دوستان با وزن‌كشي اشتباه بزرگي را رقم زدند، آرزو مي‌كند كه اي كاش به جاي فراكسيون اميد نام فراكسيون حاميان دولت انتخاب مي‌شد.
پيروز اصلي انتخابات ديروز چه جرياني بود؟ با اين تركيب از هيات رييسه مي‌توان اين ادعا را قبول كرد كه اصولگرايان با انسجام بيشتري توانستند بر اصلاح‌طلبان فايق شوند؟
از زمان آغاز فعاليت‌هاي انتخاباتي، هدف اصلاح‌طلبان براي حضور در مجلس دهم، حذف نيروهاي افراطي بود. هدفي كه با اعتماد و پشتوانه مردمي، با وجود همه مشكلات و رد صلاحيت‌هايي كه جريان اصلاحات به خود ديد، نهايتا منجر به ورود تعداد قابل توجهي نيروهاي غيرافراطي به بهارستان شد تا تركيبي از اصلاح‌طلبان و اصولگرايان معتدل را بر كرسي‌هاي پارلمان بنشاند. اين هدف و مقصود اصلي جريان اصلاحات بود و خوشبختانه بيش از دو سوم نمايندگان تغييركردند. قراري بر اين مبنا شكل نگرفت كه رياست مجلس نيز از آن اصلاح‌طلبان شود. چرا كه اين مساله داخلي مجلس و تحت تاثير عوامل متعددي است.
پس چگونه اصلاح‌طلبان به اين فكر افتادند كه وارد رقابت رياست شوند؟
گفتم؛ نگاه اصلاح‌طلبان به مجلس دهم، نگاه حداقلي بود. اينكه چگونه موضوع رياست به سرمان زد واقعا جاي تعجب دارد.
فكر نمي‌كنيد آماري كه از اعضاي فراكسيون اميد اعلام مي‌شد برخي چهره‌هاي اصلاح‌طلب را به اين باور رساند كه مي‌توانند براي حضور در هيات رييسه اعلام آمادگي كنند؟
اين امر به اشتباه به باور برخي از اصلاح‌طلبان نشست. اعضاي منتخب ليست اميد كه متجاوز از صد و شصت نفرند الزاما عضو فراكسيون اميد نيستند اعضاي فراكسيون هم الزاما در صحن علني و رأي مخفي يكپارچه نيستند.
اما آراي ديروز نمايندگان مجلس به علي لاريجاني براي رسيدن به كرسي رياست، اين سوال را در ذهن بسياري از اصلاح‌طلبان و حاميان آنان مطرح مي‌كند كه چگونه نمايندگاني كه در فهرست اميد جاي گرفته‌اند، آراي خود را در سبد يك اصولگرا ريخته‌اند؟
براي پاسخ به اين سوال بايد به صورت شفاف توضيح داد كه آنچه تعيين‌كننده تعداد آراي رييس مجلس و همچنين نواب و ساير اعضاي هيات رييسه است، يك انگيزه نيست. خيلي از آرا، سياسي و فراكسيوني است اما مسائل ديگري مثل بحث‌هاي قوميتي و انگيزه‌هاي مديريتي و تجربه‌ها و... نيز موثر است. ازطرفي توجه كنيم كه همه افراد ليست اميد كه مورد حمايت چهره‌هاي مطرح اصلاح‌طلبان هستند در فراكسيون اميد حضور ندارند. در فهرست اميد تعداد زيادي نيروهاي معتدل اصولگرا جاي گرفته بودند كه ازجمله خود آقاي لاريجاني بود. نبايد به اشتباه پس از پيروزي، همه را به عنوان اعضاي فراكسيون اميد تصوركرد. اگر اسم اين فراكسيون به عنوان حاميان دولت مطرح مي‌شد و به طور معقول و منطقي بر سر رياست مذاكره صورت مي‌گرفت، هرچند باز هم احتمال رياست علي لاريجاني بيشتر بود اما در نايب‌رييسي و انتخاب اعضاي هيات‌رييسه مي‌توانستيم امتيازهاي بيشتري به دست آوريم.
اشتباه اصلاح‌طلبان را در انتخابات ديروز در چه مي‌دانيد؟ فكر مي‌كنيد براي به دست آوردن هيات‌رييسه بايد چه مي‌كردند؟
تاكيد مي‌كنم كه ليست اميد در حالي برنده انتخابات شده كه شعار حذف افراطيون را سر داده بود و همين نيز حداقل خواسته‌هاي آنان بود. در اين ميان كه برخي معتدلان ليست اميد از سايه اصلاح‌طلبان خارج شدند و زير سايه مجموعه نيروهاي ديگر قرار گرفتند، در اردوگاه اصلاحات دوستان ما با وزن‌كشي اشتباه بزرگي را رقم زدند. بايد در اين ميان كسي به عنوان كانديداي رياست مطرح مي‌شد كه يا با شخصيت كاريزماتيك خود بتواند نيروهاي مختلف را به دور خود جمع كند يا ازعوامل و عناوين كم‌هزينه‌تري براي راي‌آوري استفاده مي‌كرد. كاري كه شايد بتوان گفت از مسعود پزشكيان و حتي علي مطهري به خوبي بر مي‌آمد.
چرا معتقديد كه مطرح شدن نام محمدرضا عارف براي رياست مجلس، اشتباه بود؟
جواب اين سوال را مي‌توان از آراي پزشكيان دريافت. واقعا چگونه پزشكيان براي نايب‌رييسي 153 راي را از آن خود كرد؟ اين امر تنها به دليل شخصيت او تحقق يافت. راه دوري نرويم. سخنراني‌هاي طي چهار سال گذشته مسعود پزشكيان كه زير فشار تندروها و نگاه‌هاي خصمانه افراطيون انجام مي‌شد را اگر مقابل هر مستقلي قرار دهيم، تاييد خواهد كرد كه تا چه حدي در مسير اهداف و آرمان‌هاي اصلاحات حركت مي‌كرد. بنابراين مي‌توان گفت كه براي تصدي پست رياست بايد به جاذبه‌هاي شخصيتي افراد هم نگاه مي‌شد. اي كاش فراكسيون اميد با نام فراكسيون حاميان دولت شكل مي‌گرفت. تصميمي كه يقينا معادلات ديگري را براي ديروز مجلس رقم مي‌زد.