بقيع و ايرانيان
آستان مقدس بقيع همواره از ديد ايرانياني كه زيارتگاه‌هاي امامان و حتي امامزادگان را در ايران با عظمت و شكوه ديده بودند، غربت خاصي دارد و همگي در يادداشت‌هاي خود به اين موضوع اشاره كرده‌اند. يكي از زايران ايراني دوره قاجار درباره زيارت بقيع مي‌نويسد: «امان! امان! از جور مخالفان. چه بقيعي؟ چه اماني؟ معني غربت، بقيع است. امام و صديقه طاهره در يك گنبد هستند. گنبد نقاشي و سه چهل‌چراغ هفت كاسه در سه طرف و يك لنترسبز وسط ضريح امام‌ها آويزان است؛ ... . براي مظلومي اين ائمه بسيار گريه كردم» زايري ديگر چنين نوشته است: «هر كس كه وارد آن بقعه شود از حقارت بقعه و صندوق مبارك، بي‌اختيار اشك ميريزد. »