بهترين دفاع حمله است

حسن روحاني در شرايطي كه كمتر از يك سال تا انتخابات رياست‌جمهوري 96 باقي مانده است با منتقداني رو‌به‌رو است. بخشي از كساني كه امروز دولت را مورد نقد قرار مي‌دهند حاميان رييس‌جمهور هستند. اصلاح‌طلباني كه در خرداد سال 92 با حمايت خود از حسن روحاني او را راهي پاستور كردند تا كشور را به مسير عقلانيت بازگردانند و امروز انتقادهاي جدي به او دارند، انتقادهايي كه بي‌شك از روي دلسوزي است و مي‌تواند براي دولت بسيار كارساز و سازنده باشد. منتقداني كه امروز بر دو مساله تاكيد فراوان دارند، توجه ويژه به اقتصاد و سياست داخلي. بي‌ترديد اگر دولت گوش به سخنان منتقدانش بسپرد و انرژي بيشتري را براي اين دو مقوله خرج كند در سال آينده با رشد آراي خود رو به رو خواهد بود. بر كسي پوشيده نيست كه اين گروه همان‌هايي هستند كه خرداد 92 روحاني را رييس‌جمهور كردند و در اسفند 94 بار ديگر سياست‌هاي او را مورد تاييد قرار دادند و مجلسي را تشكيل دادند تا دولت بتواند با خيالي آسوده‌تر به برنامه‌ها و سياست‌هايش رسيدگي كند. دولت در اين زمينه بايد تصميمات شجاعانه‌تر و صريح‌تري بگيرد تا بتواند رويش راي خود در انتخابات سال آينده را تضمين كند.  بخش ديگري از منتقدان رييس‌جمهور اصولگرايان اصيل هستند، گروهي كه در سال 92 هم حمايتي از حسن روحاني نكردند اما امروز منتقد برخي سياست‌هاي او هستند. اين گروه در واقع همان گروهي هستند كه به قول معروف نبايد دهان‌شان را بست. به هر حال ممكن است برخي سياست‌هاي دولت مورد تاييد آنها نباشد اما در انتقادهاي‌شان جانب ادب و انصاف را رعايت مي‌كنند. انتقاد از دولت حق همه گروه‌ها و جناح‌هاي سياسي است و نمي‌توان منتقدان را با تهديد يا هر روش ديگري ساكت كرد، روشي كه معمولا مورد استفاده برخي دولت‌ها بوده است و بارها دهان منتقدان خود را بسته‌اند. حسن روحاني بايد گوش شنواي منتقدانش باشد و تا جايي كه ممكن است پاسخگوي آنها باشد. اما گروه سومي وجود دارند كه نمي‌توان به آنها لقب منتقد داد. آنها مخالفان دولت هستند كه براي زمين زدن دولت دست به هر كاري مي‌زنند و از هيچ تخريب و توهيني نمي‌گذرند. روش و منش‌شان به راه انداختن جنگ رواني است. پيش از اين هم دولت گفته بود كه اتاق‌هاي فكر عليه دولت تشكيل شده است. در واقع كاركرد اتاق‌هاي فكر همين است كه عليه دولت جنگ رواني راه بيندازند و تمام دستاوردهاي آن را زير سوال ببرند. اينها همان‌هايي هستند كه در دولت سابق چشم بر همه تخلفات، سياست‌هاي غلط و ايجاد هزينه بر كشور بستند و هرچه عقلا و كارشناسان نسبت به سياست‌هاي غلط و نتايج آن اخطار دادند، آنها را به سياهنمايي متهم كردند. حالا اما بر سر كوچك‌ترين مساله‌اي چنان هياهويي به راه مي‌اندازند و اقدامات مثبت و دستاوردهايش را زير سوال مي‌برند كه گويي مردم فراموش كرده‌اند كه در چند سال گذشته چه بر اين كشور رفته است. اين دسته از مخالفان دولت براي رسيدن به اهداف خود دست به هر توهين و تخريبي مي‌زنند. چند ماه گذشته شاهد هستيم كه تخريب‌ها و توهين‌ها عليه رييس‌جمهور شدت گرفته و برخي حتي از تريبون‌هاي رسمي نيز توهين‌ها عليه رييس‌جمهور را بيان مي‌كنند. اين اتفاق در شرايطي رخ مي‌دهد كه قوه قضاييه نيز شيوه مماشات را با اين توهين‌كنندگان در پيش گرفته است.به باور من رييس‌جمهور از نداشتن يك اتاق فكر سياسي قوي در عذاب است. اگر يك اتاق فكر قوي تشكيل شود و يك گروه رسانه‌اي قوي نيز پشتيباني اين موضوع را عهده‌دار شود و تمام كابينه و مديران دولت در استان‌هاي مختلف در اين پروژه شركت كنند هتاكان و تهمت‌زنندگان به رييس‌جمهور كاري از پيش نخواهند برد. كابينه و مديران دولت بايد به گونه‌اي عمل كنند تا مخالفان فكر نكنند رييس‌جمهور تنهاست و هر بي‌احترامي مي‌توانند نسبت به او داشته باشند. شايد گفتن اين حرف براي برخي خوش نيايد اما حقيقت اين است كه حسن روحاني تنهاست و تمام بار كابينه را به تنهايي به دوش مي‌كشد، پس در نتيجه مخالفان او از مماشات قوه قضاييه هم سوءاستفاده مي‌كنند و اجازه هر بي‌حرمتي را به خود مي‌دهند. از قديم گفته‌اند بهترين دفاع، حمله است. دولت امروز بايد سياست تهاجمي توام با تبيين و اعلام را در دستور كار خود قرار دهد. اعضاي كابينه و مديران دولتي در استان‌ها بايد در مقابل مخالفان بي‌پروا از دستاوردهاي دولت و البته از سكوت آنها در مقابل تخلفات دولت قبل سخن بگويند تا چشم مردم به واقيعت‌ها روشن‌تر و نقشه مخالفان دولت نيز خنثي شود.