عكس‌نوشت
نازنين متين‌نيا| تا همين 10 سال پيش اگر به اردوي تيم ملي ورزشكاران زن تكواندو مي‌رفتيد، ممكن بود با بغض و ناراحتي از بي‌امكاناتي و مشكلات بسيار زياد اين ورزشكاران بازگرديد. اصلا نه تكواندوكاران زن ايراني كه اكثريت جامعه ورزشكاران زن ايراني با مشكلاتي دست و پنجه نرم مي‌كنند كه تصورش هم سخت است؛ چه برسد به پايداري و پشتكاري كه اين زنان براي رسيدن به مراحل بالاتر ورزشي تحمل مي‌كنند. اما در اين عصر جمعه كه اين چند خط نوشته مي‌شود، كيميا عليزاده موفق شده تا شور و هيجان و شادي را به جامعه ايراني ببخشد كه سال‌هاي سال از آن دور بوديم. قهرماني عليزاده نه به خاطر تمام شكستن ركوردهاي تاريخي و نه به‌خاطر يك مدال برنزي ساده كه فقط براي نمايش دريچه اميدواري به روي تمام آنهايي كه با محدوديت، فشار و امكانات كم تلاش مي‌كنند، مهم و تاريخي است. حادثه‌اي كه حالا حالاها بايد طعم خوش و خوب آن را در ذهن نگه‌داريم و با نگاه كردن به عكس‌هاي دخترك قهرمان ايراني و پوشيده در پرچم ايران، يادمان نرود كه حتي درهاي بسته چندين و چندساله هم، تاب خواست و پشتكار و عزم را ندارد و هميشه راهي هست.