ستاره اسكندري از دلايل ورود به تهيه‌كنندگي مي‌گويد
دولت قبل با اموال عمومي درآمدزايي كرد
بابك احمدي
ستاره اسكندري بعد از سال‌ها كسب تجربه در آثار نمايشي، تلويزيوني و سينمايي در سال‌هاي اخير گام‌هاي فكر شده و جدي‌تري در سير فعاليت‌هاي هنري در پيش گرفته است. در سال‌هاي پاياني دولت دهم بود كه مسوولان به بهانه خزانه خالي، هنرمندان و گروه‌هاي نمايشي را به ميدان خصوصي‌سازي پرتاب كردند و اسكندري درست در همين بزنگاه به عنوان تهيه‌كننده وارد كارزار شد. او مي‌گويد: «سه سال آخر دولت گذشته كار به جايي رسيده بود كه از اموال عمومي درآمدزايي مي‌شد. مسوولان سالن‌هاي دولتي را به هنرمندان اجاره مي‌دادند و گروه‌ها هم كه تشنه اجرا بودند چاره‌‌اي جز تن دادن به اين روند نداشتند.»
اين بازيگر كه تجربه تهيه‌كنندگي تئاتر را با نمايش «سي‌وسه درصد نيل سايمون» كاري از افسانه ماهيان آغاز كرد، در ادامه مي‌افزايد: «آن زمان عملا كار خصوصي انجام مي‌داديم در حالي كه از شرايط و موهبت فعاليت خصوصي برخوردار نبوديم.»
هنرمندان تئاتر همواره چنين عنوان كرده‌اند كه خواسته زيادي از دولت ندارند. اما اين درخواست ساده چه بود كه تا اين حد براي دولت گذشته دشوار بود؟ اسكندري با بيان اين جمله كه «من نمي‌توانم سالن احداث كنم» ناخواسته به همين موضوع اشاره مي‌كند و مي‌گويد: بحث ما با دولت قبل اين بود كه حداقل مديريت سالن‌هاي دولتي و سالن‌هاي زيرنظر شهرداري را به هنرمندان واگذار كند. چه كسي بهتر از هنرمندان مي‌توانند سالن‌هاي هنري را اداره كنند؟ «اما نه تنها چنين اتفاقي رخ نداد بلكه در ادامه كار به جايي رسيد كه سالن اصلي تئاترشهر و تالار وحدت را با درصدهاي بالا به اهالي تئاتر اجاره دادند.»
مسوولان تماشاخانه خصوصي باران چندي قبل با برگزاري نشست رسانه‌اي از پيوستن ستاره اسكندري و كيومرث مرادي به جمع مديران اين سالن خبر دادند. به اين ترتيب بايد مديريت هنري يك سالن نمايشي را به فهرست فعاليت‌هاي اسكندري افزود. او كه حالا يك گام به آنچه در نظر داشت نزديك‌تر است بيان مي‌كند: «وقتي سالن خصوصي باشد و هنرمند هزينه‌اي انجام دهد كاملا توجيه دارد، اما وقتي بحث اموال عمومي مطرح است بايد رفتار متفاوتي شاهد باشيم.»
تجربه سال‌هاي اخير نشان داده تهيه‌كنندگاني كه وارد اين فضا مي‌شوند تا حدي بي‌پناه مي‌مانند اما در مقابل عده‌اي هم نتايج خوبي كسب مي‌كنند. اسكندري در همين رابطه اشاره مي‌كند: «به نظر من كساني كه در عرصه تهيه‌كنندگي تئاتر گام مي‌گذارند بايد با شناخت وارد شوند و بدانند «تنها ماندن» يكي از ويژگي‌هاي سرمايه‌گذار فرهنگي است.»
او ادامه مي‌دهد: «بايد با علم به عدم حمايت وارد شوند اما تاكيد دارم مرور زمان سره را از ناسره جدا مي‌كند. اين حركت نيازمند استمرار است و برداشت اين محصول به زمان نياز دارد.» «سرمايه‌اي مادي و معنوي صرف مي‌شود تا ساختماني براي آينده بنا كنيم. » مدير هنري تماشاخانه باران با بيان اين مطلب خاطرنشان مي‌كند: «لزوما قرار نيست سرمايه مادي بازگردد و تاكيد دارم تهيه‌كننده‌اي كه به تازگي وارد اين فعاليت شده نبايد به خود هراس راه دهد.»
بازيگر نمايش «دندون طلا» بار ديگر به بحث عدم حمايت‌ها در دولت گذشته بازمي‌گردد و مي‌افزايد: «خصوصا در دولت گذشته اشكالات زيادي از اين نظر وجود داشت ولي امروز مركز هنرهاي نمايشي همكاري خوبي دارد. به گروه‌ها اجازه داده كه سالن‌ها را فعال كنند و كار از حالت انحصار خارج شده است.»
اسكندري حمايت معنوي مركز هنرهاي نمايشي از گروه‌ها در يك سال گذشته و در اختيار گذاشتن امكانات اين مركز را مصداق گفته خود دانسته و مي‌گويد: «البته بعضي هنرمندان هم به پذيرش چارچوب حمايت‌هاي دولتي هستند ولي من معتقدم جريان‌سازي در دل تئاتر خصوصي شكل مي‌گيرد.»
بازيگر نمايش «سعادت لرزان مردمان تيره روز» درباره حضور خود در تماشاخانه باران عنوان كرد: «ما به ايجاد جريان و نگاه جدي‌تري نياز داريم و مديريت اين سالن نگاهي فراتر از اجراي صرف تئاتر دارند. به نوعي مي‌توان گفت در اين وضعيت جسارت كرده‌اند و به مباحث بنيادين‌تر مثل آموزش و فعاليت‌هاي بين‌المللي وارد شده‌اند. اتفاق‌هايي كه بايد در دانشگاه رخ بدهد اما خبري نيست. به همين دليل تصميم گرفتم به آنها كمك كنم.»