دغدغه نوشتن؛ تنها دغدغه نويسنده
عبدالله كوثري جزو آن دسته از مترجمان مهم و البته كم‌حرفي است كه به خوبي مي‌تواند جامعه ادبي ايران را نقد كند و به
چالش بكشاند.
كوثري در تازه‌ترين گفت‌وگويش با ايسنا، درباره نقش «نويسنده و مصلح اجتماعي بودن» صحبت كرده و برخلاف تمام نظراتي كه نويسندگان را فعال اجتماعي و تاثيرگذار روي جامعه مي‌داند، مي‌گويد كه اصلاح اجتماع وظيفه نويسنده نيست و كار نويسنده تنها نوشتن است و بس. اين مترجم معتقد است كه براي شناخت تاثير يك كتاب روي جامعه بايد به ميزان پرفروش بودن آن توجه كرد و نقدهايي كه درباره آن مي‌شود و به جز اين نمي‌توان معياري براي تاثيرگذاري ادبيات داشت.
كوثري درباره تفاوت داستان‌نويسي دوران معاصر با دهه40 و تاثيري كه نويسندگان آن دهه روي جامعه ايراني گذاشت هم نظرات جالبي دارد و مي‌گويد: « آن چند كتاب كه در دهه ۴۰ نوشته شده اغلب تاثير مخرب داشت و جزو اشتباهات جامعه بود. اينها فقر جامعه را نشان مي‌داد و باعث شد كساني كه هرگز دانش و اطلاعات كافي نداشتند و اطلاعات‌شان متوسط بود، درباره همه‌چيز نظر بدهند. اين اتفاق در دهه ۴۰ رخ داد و برخي از نويسندگان نه همه، ادعاي رهبري و پيشگويي جامعه و تاريخداني داشتند. سه چهار كتاب نوشته بودند و چند كتاب خوانده بودند، اما راجع به همه‌چيز صحبت مي‌كردند كه بعدها معلوم شد
اشتباه مي‌كردند.»
كوثري معتقد است كه نويسندگان امروزي، عملكرد بهتري از نسل‌هاي قبلي دارند چون متوجه شده‌اند كه كارشان نوشتن است و نبايد دغدغه‌اي ديگر داشته باشند: « الان خوشبختانه نويسندگان و اهل قلم متوجه شده‌اند كارشان كار فرهنگي است. بنابراين انتظاري كه از آن نوع نويسنده دهه ۴۰ وجود دارد، امروز كمتر شده و بهتر كه كمتر شده است.»