نسبت درآمد روستاييان به 70/1 درصد رسيد
گروه اقتصادي
بررسي درآمد شهرنشينان نسبت به روستاييان در بازه زماني 1379 تا 1393 نشان مي‌دهد كه بعد از سال 1385 اين شاخص به ضرر روستاييان به‌شدت رشد كرده است و اين مساله يكي از مهم‌ترين دلايل كاهش جاذبه‌هاي زندگي در روستا بوده كه موجب كاهش جمعيت روستايي كشور تا مرز 28 ميليون نفر شده است. اين موضوع باعث شده كه توليدات كشاورزي ايران از نظر در دسترس بودن نيروي انساني روستايي با مشكلات عمده‌اي مواجه شود.
بررسي نسبت درآمد روستايي به شهري نشان مي‌دهد اين نسبت از 80/1 درصد در سال 1387 تا 60/1 درصد در سال 1390 افت كرد. اگرچه در سال‌هاي گذشته اين نسبت تا سطح 70/1 درصد افزايش يافت اما هنوز با نسبت‌هاي درآمدي در سال‌هاي 1387 و 1386 فاصله دارد.
روستا و روستايي پايه و اساس استقرار يك توليد پايدار در بخش كشاورزي است و بروز مشكلات اقتصادي و اجتماعي در اين بخش به ناپايداري در توليد و امنيت غذايي منجر مي‌شود. شايد از عوامل اقتصادي بتوان به عنوان مهم‌ترين عامل پايداري روستا نام برد.
توزيع درآمد دست‌كم به دو دليل از اهميت ويژه‌اي برخوردار است: نخست بعد مهمي ازعدالت را تشكيل مي‌دهد و دوم روي متغيرهاي اقتصادي، اجتماعي و غيره تاثير مي‌گذارد از چند سده اخير و با رشد پرشتاب صنعت و فناوري در جهان، عقب‌ماندگي مناطق روستايي بيشـتر عيان شده است. از آنجايي كه عموما روستاييان نسبت به شهرنشينان داراي درآمد كمتري هستند و از خدمات اجتماعي ناچيزي برخوردار هستند، اقشار روستايي فقيرتر و آسيب‌پذيرتر محسـوب مي‌شوند كه بعضا منجر به مهاجرت آنان به سمت شهرها نيز مي‌شود. علـت ايـن امـر نيـز پراكنـدگي جغرافيايي روستاها، نبود صرفه اقتصادي براي ارايه خدمات اجتماعي، حرفـه‌اي و تخصصـي نبـودن كار كشاورزي، محدوديت منابع ارضي و عدم مديريت صـحيح مسوولان بـوده است. در كشورهاي در حال توسعه و از جمله در ايران، مهاجرت از روستا به شهر در زمـره مهم‌ترين مسائل اجتماعي و اقتصادي به شمار مي‌رود.