در انتظار يك انتخابات چندقطبي؟!
علي شكوهي
فضاي سياسي در حال انتخاباتي شدن است. البته حق اين بود كه از يك سال قبل جريان‌هاي سياسي كشور در اين زمينه فعال مي‌شدند ولي از ضعف‌هاي بارز فضاي سياسي و انتخاباتي كشور ما همين است كه در آن احزاب سياسي قدرتمند فعال نيستند و انتخابات با ساختار حزبي و رقابت‌هاي مبتني بر برنامه پيش نمي‌رود. در انتخابات سال 96 مي‌توان وقوع چند وضعيت زير را تصور كرد:
1- انتخاباتي كه برنده آن از قبل معلوم است به اين معنا كه رييس‌جمهوري كنوني براي دور بعد رقيب جدي نداشته باشد و مردم هم عملا او را بر ديگران ترجيح دهند و راي آوردن وي قطعي باشد.
2- رييس‌جمهوري كنوني به هر دليلي در صحنه نباشد، خواه با تقاضاي خودش يا با خواست ديگران يا با ردصلاحيت احتمالي. در واقع نامزدهاي رياست‌جمهوري با يكديگر رقابت مي‌كنند و نه با رييس‌جمهوري مستقر.
3- همه جريان‌هاي مخالف دولت و رييس‌جمهوري كنوني با هم متحد شده و يك نامزد را معرفي كنند و در نتيجه شاهد يك انتخابات دوقطبي ميان رييس‌جمهوري كنوني با رقيب مورد توافق جريان مخالف باشيم.
4- يك انتخابات چندقطبي برگزار شود كه در آن نه حاميان دولت كنوني و نه مخالفان آن به نامزد واحدي نرسند و هم اصولگرايان و هم اصلاح‌طلبان داراي نامزدهاي متعددي باشند.
5- در درون جبهه اصلاحات و اعتدال‌گرايان بر سر حمايت از روحاني توافق شود اما در جبهه اصولگرايان اختلافات بروز كرده و نامزدهاي متعددي وارد رقابت بشوند.
اكنون با حضور نامزد «جبهه مردمي نيروهاي انقلاب اسلامي» و نيز نامزدي كه بدل از رييس‌جمهوري سابق اعلام نامزدي كرده، دست‌كم دو نامزد جدي اصولگرا وارد رقابت با روحاني مي‌شوند. جريان پايداري هم ممكن است نامزد اختصاصي خودش را داشته باشد و برخي از نامزدهاي مستقل از طيف اصولگرا هم تاييد صلاحيت شوند. با اين حساب چشم‌انداز انتخابات به سمت تفرق و تكثر در ميان اصولگرايان و به زيان اين جريان به پيش مي‌رود.