زلزله كرمانشاه و زيروبم‌هاي كمك و همراهي با هموطنان آسيب‌ديده با مهتاب كرامتي
هر قدمي نجات‌دهنده است
نازنين متين‌نيا
زيباترين و غمگين‌ترين نگاه را دارد؛ دخترك صورتي‌پوشي كه عكسش در كانال‌هاي تلگرام دست به دست مي‌شود و دنبال پدر و مادرش است. اهل سرپل‌ذهاب است و در بيمارستان بيستون بستري. بعد از زلزله پدر و مادرش را گم كرده و حالا مردم عكسش را دست به دست مي‌كنند تا شايد كسي او را بشناسد و خويشاوندي سراغش را بگيرد. مي‌گويند نامش مروه احمدي است و تا زماني كه آمارها كامل نشده كسي نمي‌داند كه چند دخترك و پسرك شبيه به او، غمگين و دلواپس و تنها مانده‌اند. دل‌نگراني براي مروه و كودكان غرب ايران، بخشي از غم و اضطراب بزرگ حادثه نيمه‌شب يكشنبه است. دل‌نگراني كه به گفته مهتاب كرامتي، سفير يونيسف و فعال حوزه كودكان، كاملا بجا و درست است. كودكان و سالمندان در فاجعه‌هاي به اين بزرگي، بيشتر از ديگران به كمك نيازمند هستند اما در روزهاي اوليه، آنقدر حجم مشكلات و مصيبت و نياز به كمك بالا است كه ديگر سن و سال و جنسيت اهميتي ندارد و نجات انسان در درجه اول قرار مي‌گيرد. كرامتي در شرايطي كه منتظر اعلام نتيجه جلسه يونيسف براي كمك به حادثهديدگان زلزله كرمانشاه است با تاكيد به اين نياز و توجه به كودكان و سالمندان صحبت‌هايش را شروع مي‌كند تا آنچه در ادامه مي‌خوانيد، پيشنهادهايي باشد براي همراهي و همدلي با هموطناني كه در غرب اين سرزمين با فاجعه دست و پنجه نرم مي‌كنند.
چه كساني بيشتر از همه در معرض آسيب هستند؟
واقعيت اين است كه در ساعت‌هاي اوليه فاجعه‌هاي اين‌چنيني، سن و سال و جنسيت اهميت چنداني ندارد همه اهالي محله در معرض آسيب هستند. حادثه رخ داده و در اين شرايط بايد به همه كمك كرد. در مرحله اول، فاجعه انساني است و همه به كمك نياز دارند. خسارت‌هاي مالي، جاني و عاطفي به همه وارد شده و كمك‌ها بايد سريع و بدون معطلي به حادثهديدگان برسد. در ساعت‌هاي اوليه فقط بايد به نجات جان انسان‌ها فكر كنيم و خدمات پزشكي و اورژانسي كه اگر دير برسند، ممكن است فاجعه را با تلفات سنگين‌تري گره بزنند.
كمكي از دست ما برمي‌آيد؟ ما كه دورتر ايستاده‌ايم و خبر را مي‌خوانيم و فقط همدرديم.
همدردي كافي نيست. حالا درست است كه دولت، وزارت بهداشت و سازمان‌هاي مرتبط، بسيج مي‌شوند و سازوكاري براي مديريت بحران وجود دارد. اما براي ما كه دورتر ايستاده‌ايم هم راه‌هايي براي كمك وجود دارد. در ساعت‌هاي اوليه، نجات مهم است و بعد از آن‌هم اسكان و كمك‌هاي پزشكي و بهداشتي. اهداي خون، جمع‌آوري كمك‌هاي اوليه، غذا و حتي آب آشاميدني هم همراهي مهمي است.
و چه زماني نوبت به كودكان مي‌رسد؟
اوضاع كه آرام‌تر شد و عمليات نجات و اسكان براي همه اتفاق افتاد. بايد به كودكان حادثه‌ديده توجه بيشتري كرد. بايد مراقب روح و روان اين كودكان كه درگير اين فاجعه شدند، باشيم و در مرحله بعد با كمك از روانشناسان و كارشناسان، براي آرام شدن شرايط روحي و رواني حادثهديدگان، به‌خصوص كودكان برنامه‌ريزي كنيم و اميدوار باشيم هرچه سريع‌تر اوضاع آرام شود تا بتوانيم به روزهاي بازسازي و فراهم كردن زيرساخت‌هايي براي ادامه زندگي آسيب‌ديدگان برسيم.
پيشنهاد ويژه‌اي براي همراهي بيشتر مردم داريد؟
مي‌خواهم بگويم كه هرقدمي براي كمك به آسيب‌ديدگان مهم است. مهم نيست كه كمك‌ها چه اندازه است و چه ارزش مادي‌اي دارد. در اين شرايط هر كمكي، حتي كوچك و از لحاظ مادي كم‌ارزش بيشتر از آنچه ما فكر مي‌كنيم مهم و ضروري و نجات‌دهنده است. پيشنهاد ويژه هم اينكه در انتهاي اين هفته و در روزهاي عزاداري و نذري هرآنچه از دست ما برمي‌آيد براي كمك به حادثهديدگان انجام دهيم و دريغ نكنيم.