شاهدان خشونت قرون وسطايي

گروه جهان| درد و رنج مسلمانان روهينگيا را دوام هست و پايان نه. 60 درصد از پناهندگان روهينگيايي كه از منطقه راخين در اين كشور گريخته و به بنگلادش پناه آورده‌اند را كودكان تشكيل مي‌دهند. نهاد «كودكان را نجات دهيم»، اخيرا با تعدادي از اين كودكان به گفت‌وگو نشسته و تجربه‌هاي چندتن از آنها را منتشر كرده است. «ترس‌هايي كه هيچگاه فراموش نخواهم كرد»؛ عنواني است كه براي اين گزارش انتخاب شده است. اين گزارش تصويري از خشونت سيستماتيك، تجاوز و كوچ اجباري را ارايه مي‌دهد كه منجر به خارج شدن 600 هزار مسلمان روهينگيا از ميانمار و پناه بردن آنها به بنگلادش از 25 آگوست سال جاري ميلادي شد. 60 درصد از اين جمعيت را كودكان تشكيل داده‌اند. فردي كه اين گزارش را تهيه كرده در اين باره مي‌نويسد: اين كودكان كه درد و رنج بسياري را تحمل كرده‌اند نااميدانه مي‌دانند كه جايي براي رفتن ندارند. شايد تنها اميد آنها اين باشد كه روزي به كمك دولت بنگلادش بتوانند شانس برخورداري از زندگي شاد را داشته باشند. يك دختر 16‌ساله درباره تجربه خود به نهاد «كودكان را نجات دهيد»، مي‌گويد: چند سرباز من و دو دختر ديگر را گرفتند و به خانه‌اي بردند. چندبار با اسلحه به سر و صورت من كوبيدند، لگدهايي به قفسه سينه‌ام زدند و در حالي كه سه نفر بودند به من تجاوز كردند. چندبار بيهوش مي‌شدم ولي آنها باز به كار خود ادامه مي‌دادند. سربازها يكي از دنده‌هايم را شكستند، به قدري درد داشتم كه به سختي مي‌توانستم نفس بكشم. هنوز هم به سختي نفس مي‌كشم اما خجالت مي‌كشم به دكتر مراجعه كنم و بگويم چه بلايي سر من آورده‌اند. يك زن 24 ساله ديگر مي‌گويد: به چشم خودم ديدم كه سربازان يك زن و كودكش را زنده زنده سوزاندند. من سربازي را ديدم كه نفت بر سر و بدن زني ريخت كه باردار بود و او را به آتش كشيد. سرباز ديگري كه مادر و فرزندي را به اسارت گرفته بود، فرزند را به زور از آغوش مادرش جدا كرد و او را در حالي كه گريه مي‌كرد در آتش انداخت. بچه كمتر از يك سال داشت، هيچگاه نمي‌توانم فريادهاي او را فراموش كنم.