«نگين» نگين كارنامه عنايت

دو سال از خرداد 42، خردادي كه خيزش‏هايش تمريني براي انقلاب 57 بود مي‏گذشت. دوره جديدي آغاز شده بود؛ گذار حكومت به دوران «توسعه اجتماعي- اقتصادي» و «تثبيت قدرت». اگرچه فضاي فرهنگي و سياسي روزهاي تلخي و متضادي را مي‏گذراند. مطبوعات آن دوره آيينه تمام‏نماي اين تضاد است: «تضاد توسعه اقتصادي-ركود سياسي». تضادي كه هر روز دامنه آن گسترده‏تر مي‌شد. در اين روزگار بود كه نخستين شماره«نگين» در خرداد 1344 با قيمت 15 ريال و آخرين شماره آن با قيمت 100 ريال منتشر شد.
نويسندگان ماهنامه نگين از نام‏آشناهاي حوزه فرهنگ و ادب و علم و دانشگاه بودند و مي‌خواستند در حوزه علم، هنر، اجتماع، سياست و اقتصاد برخلاف رسم مالوف بنويسند. محمود عنايت، صاحب امتياز و مديرمسوول نگين در نخستين سرمقاله خود از اين تفاوت مي‌گويد: «رك و راست و صاف و صريح اعلام مي‌كنيم كه ممكن است ما هم دنبال نفع شخصي باشيم اما مسلما اين نفع به اصلاح و فلاح جامعه نيز تطبيق مي‌كند و فرق است ميان كسي كه نفعش منافي صلاح و فلاح جامعه را حيثيت و شرف و هست و نيست آدميان باشد با آن‏كس كه منافع خود را در مسير ترقي و تعالي و رشد فكري جامعه يا راحتي و رفاه مردم قرار مي‌دهد.» نويسندگان «نگين» نگيني بودند درخشان بر پيكره علم و ادب؛ دكتر محسن هشترودي، دكتر فخرالدين شادمان، دكتر محمود صناعي، دكتر علي‏اصغر حاج‏سيدجوادي، دكتر شاپور راسخ، دكتر عبدالرضا اميرابراهيمي، دكتر احسان نراقي، دكتر حميد نطقي، و نويسندگاني چون داريوش آشوري، عباس ميلاني، سيدمحمد دبيرسياقي، انور خامه‏اي، سعيدي سيرجاني، منصوره اتحاديه، رضا براهني، انجوي شيرازي و دكتر محمدرضا شفيعي‏كدكني. افرادي كه هر كدام برگي از برگ سبز تاريخند؛ نويسندگاني كه به گمان آنها ايران را از تجدد گريزي نيست و تجدد موجي است اجتناب‏ناپذير.
 مجله‏اي كه با خرد انتقادي، فارسي پيراسته، شناختي ژرف و تيزبين از فرهنگ ايران و اركان تجدد، تفكري جوينده و انتقادي، سياستي عقلاني و توده‏اي آگاه و روشن‏بين مي‏نوشت و چنين طلب‏ مي‌كرد. نويسندگان نگين نمونه بارز روشنفكراني با اين اهداف بلند بودند.
 نگين 15 سال به عنوان نشريه‏اي روشنفكري به حيات خود ادامه داد و بعد از 177 شماره انتشار از كيوسك مطبوعات خداحافظي كرد؛ مجله‏اي فراهم شده از مطالب مفيد، تحليلي و ارزشمند. تاريخ اين توقف سال 1359 بود؛ دو سال بعد از انقلاب57.