كوتاه درباره كتاب‌هاي يوريك
يوريك كريم‌مسيحي، متولد ١٣٤٣ تهران است. اين داستان‌نويس، نمايشنامه‌نويس، پژوهشگر عكس و هنرهاي تجسمي، طراح گرافيك، منتقد ادب و هنر كتب‌هاي متعددي در زمينه‌هاي مختلف دارد. يوريك كريم‌مسيحي با انتشار مجموعه داستان طبقه همكف نشان داده كه هم سمت و سوهاي ادبيات داستاني مدرن را مي‌شناسد و هم در اين زمينه حرف‌هايي براي گفتن دارد. يوريك وجود ناآرامي است كه ظاهرا به نفع هنر و ادبيات «ترك آرام و خواب» كرده و مدام درحال كار و تجربه‌هاي مختلف است. طبقه همكف حاوي داستان‌هايي است كه نه تنها خواندني‌اند بلكه در لايه‌هاي زيرين، پيشنهاداتي هم براي نوشتن در اين عرصه باخود دارند. اين تجربه‌اندوزي درحوزه ادبيات داستاني كه با مجموعه داستان«رويا، خاطره، شادي و ديگران» ادامه پيدا كرد، نشان داد كه جهش يوريك در شناخت داستان اتفاقي نيست بلكه ريشه در مطالعات عميق و درك و دريافت‌هاي زير و بم‌هاي روايتگري ايران دارد. يوريك ذاتا «قصه‌گو» ست و اين قصه گويي هم در ذات قصه‌پردازي‌اش نمود دارد و هم در دل عكس‌هايش جا خوش كرده. مجموعه داستان«بزرگراه بزرگ» يكي ديگر از كارهاي خوب در داستان‌نويسي است. كاري كه اگر بخواهيم زماني يك حرف درست و حسابي درباره داستان‌نويسي بزنيم، نمي‌توانيم حضورش را ناديده بگيريم. توجه به عناصر شهرنشيني و پرداختن به وجوه مختلف اين پديده مدرن درجهان امروز يكي از دغدغه‌هاي اين نويسنده و عكاس است. نگاهي كاشفانه كه مخاطب را هم در داستان و هم در عكس به نوعي تامل فلسفي وامي‌دارد. كتاب »جاده، چهار مكالمه» هم به نوع خود يكي از كارهايي است كه اگرچه آن‌گونه كه بايد و شايد ديده نشد اما خواندنش را در هر زمان و هر موقعيت پيشنهاد مي‌كنيم. اگر بنا داريم هرچه بيشتر با جهان هنري يوريك كريم‌مسيحي آشنا شويم حتما بايد در لابه‌لاي كتاب «درجهت عكس: 39عكس، 39 گفتار» گردشي داشته باشيم. يوريك در اين كتاب به زبان عكس قصه مي‌گويد و در قالب كلمه تصويرهايي ناب ارايه مي‌دهد و اين رويكرد تازه كشف‌شده‌اش را در كتاب«كوپه اختصاصي» هم شاهديم. كتاب «اول شخص مفرد: عكس به من چه مي‌گويد، من به عكس چه مي‌گويم/ 99 عكس، 99 قصه» يكي ديگر از كتاب‌هايي است كه دركمال ايجاز راه و روش لذت‌بردن مخاطب از ديدن يك عكس را آموزش مي‌دهد. پديدآورنده در اين كتاب موفق شده است تجربيات ناب خود از هنر عكاسي و همراه شدن با ديگر عكاسان در جهت شناخت هرچه بيشتر جهان پيرامون زندگي را به علاقه‌مندان منتقل كند. نوع نگاهي كه بازهم ردپايش را مي‌توان در كتابي مانند «صد ميدان: صد قصه از ميدان‌هاي صدگانه نارمك» هم يافت. دغدغه‌هاي سينمايي يوريك او را وا مي‌دارد تا در ميان ديگر فعاليت‌هاي شبانه‌روزي، سري هم به اين هنر وسوسه‌انگيز بزند و كتاب ماندگاري چون «پشت صحنه سينماي ايران» را به كارنامه‌اش اضافه كند. پيشنهاد ما اين است كه كتاب «شب سپيده مي‌زند بار ديگر» از اين هنرمند را به كتابخانه شخصي‌تان اضافه كنيد. اين كتاب هم هنگامه‌اي است از تلفيق 55 عكس منحصر به فرد و همين مقدار گفتار پيرامون همان عكس‌ها. علاوه بر اين از كتاب «عكس و ديدن عكس: عكس به ما چه مي‌دهد، ما از عكس چه مي‌‌گيريم» هم غافل نشويد. كتاب « نگاهم كن، خيالم كن!» هم ديگر كتابي است كه وجوه مختلف ديدن يك عكس و همچنين درك هرچه عميق‌تر از اين هنر را به شكلي هنرمندانه را يادآوري مي‌كند. نكته جالب توجهي كه بايد درمورد كارهاي داستاني و عكاسي يوريك به آن اشاره كرد، نگاه ويژه و تيزبينانه او به حضور زنان در جامعه است. يوريك بدون شعارپردازي‌هاي متداول رسانه‌اي، پرداختن به حق و حقوق زنان را جار نمي‌زند و در پشت اين دغدغه به دنبال كسب وجاهت يا دنبال كردن سياستي نيست. نگاه او به زن، نوعي نگاه برخاسته از ذهنيتي حساس است كه سعي مي‌كند اين حس شريف را ماندگار كند و در اذهان جامعه به ثبت برساند. ديدن عكس‌هاي يوريك و خواندن داستان‌هايش به گونه‌اي است كه با يك بار ديدن يا يك بار خوانده شدن، ملكه ذهن مي‌شوند و هر مخاطب دوست دارد يك‌بار ديگر در هر موقعيت، سري به آنها بزند و بازهم درلذت كشف و شهودهايش سهيم شود.