امريكا؛ كشوري كه براي خود مي‌پسندد...
وحيد عذيري
پس از تبديل شدن ايالات متحده امريكا به يكي از قدرت‌هاي بزرگ جهان، سياست‌هاي منفعتي ملي‌گرايانه‌اي را در پيش گرفت كه صرفا در راستاي منافع ملي خودش بود. سياستي مانند عدم پذيرش نيروهاي نظامي ساير كشورها در نزديكي مرز كشورش، مانند آنچه در بحران اوكراين رخ داد (عدم تحمل روسيه در مورد نفوذ غرب به مرزهايش) . علت حمله روسيه هم صرفا جلوگيري از توسعه غرب در مرزهاي روسيه بود، امري كه امريكا در نزديكي مرزهايش نمي‌پذيرد و به همين علت كوبا هنوز هم شامل تحريم‌هاي دايمي هست. اما سوالي كه پيش مي‌آيد، اين است كه اين سياست ايالات متحده تا كجا ادامه خواهد يافت؟ و چه مقدار مي‌تواند موفق‌آميز عمل كند؟ چيزي كه آشكار است، اين است كه وقتي بين حقوق بين‌المللي و منفعت داخلي تضادي رخ بدهد، امريكا قطعا منفعت داخلي خود را ترجيح داده و بر اساس آن عمل مي‌كند. در ماجراي اوكراين به خوبي شاهد آن هستيم كه اوكراين به عنوان متحد غرب و ايالات متحده، در مقابل روسيه تنها شد و تضمين‌هايي كه در گذشته به او داده شده بود، هيچ‌كدام عملياتي نشد و اين سياست مي‌تواند در دكترين ساير كشورهاي متحد امريكا رخنه كند كه تكيه بر اين كشور اشتباهي راهبردي است. همچنين نتيجه چنين سياستي هم، شكست خواهد بود كه مي‌توان به نتايج تحريم كره شمالي، ونزوئلا، ج.ا. ايران، كوبا، روسيه و ... اشاره كرد كه هيچ‌كدام از آنان حاضر به پذيرش منفعت مورد پسند ايالات متحده نشدند و ادامه آن قطعا به ضرر امريكا خواهد بود. همچنين بايد گفت كه سياست منفعت‌طلبانه امريكا آنقدر به تضاد و اختلاف در درون كشور و نيز با ساير متحدين خود خواهد انجاميد كه سرانجامي برايش، جز ضعف و زوال در بر نخواهد داشت.
اگر اوكرايني‌ها زيرك و باهوش باشند، راه خود را از ايالات متحده جدا مي‌كنند؛ چراكه فاكتور جغرافيايي و همسايگي بر تمامي متغيرها مي‌چربد و اين دو كشور همسايه هستند كه بايد دايما مراوده داشته باشند و منافع خود را از طريق يكديگر به دست آورند. به ويژه همسايه بودن با يك كشور قدرتمند در سطح جهاني، رفتارها و سياست‌هاي همسايگي مخصوص به خودش را دارد تا كشور قدرتمند احساس خطر و تهديد بقا از سمت همسايه كوچكش نكند.