دبيرستان سنت‌پاتريك در آيتن در غرب كنيا 1210 پسر نوجوان را در خود جاي داده است. اين مدرسه حدود 350 كيلومتري شمال‌غربي نايروبي، پايتخت كشور واقع شده است. شهرت اين مدرسه مربوط به موفقيت تحصيلي، پيشرفت ورزشي و نظم و انضباطي است كه دانش‌آموزان فرا مي‌گيرند.
هر روز كه پسرها از خوابگاه‌هاي خود به كلاس‌هاي درس مي‌روند، با درختاني مواجه مي‌شوند كه توسط دانش‌آموزان سابق مدرسه كه به مدال المپيك رسيده‌اند، كاشته شده‌اند. دانش‌آموزان براي پذيرفته شدن در اين دبيرستان از لحاظ سطح علمي مورد ارزيابي قرار مي‌گيرند اما كرنليوس كمبويي يكي از تنها دو دانش‌آموزي است كه به دليل استعداد ويژه در دويدن پذيرفته شده است. او مي‌گويد: «هدف من هميشه پذيرش در اين مدرسه بوده است.»
كمبويي 19 ساله است. دويدن به مدت طولاني بخشي از زندگي او بوده است. او در 10 سالگي ناهاري را كه در مدرسه‌اش پخش مي‌شد، دوست نداشت؛ بنابراين سر ظهر، نزديك دو كيلومتر را مي‌دويد تا دستپخت مادرش را بخورد. او با پاهاي كوتاهش اين مسير را در عرض 10 دقيقه مي‌دويد. كمبويي با لبخند مي‌گويد: «وقتي ما در مدرسه بازي مي‌كرديم هيچ‌كس نمي‌توانست مرا بگيرد. من سريع‌ترين بودم.»
تا 15 سالگي كمبو فقط براي سرگرمي و بدون هيچ‌گونه ساختار آموزشي و تمريني‌اي مي‌دويد. اما بعد از آن اين پسربچه توسط يك برنامه استعداديابي شناسايي و وارد رقابت مي‌شود. او مي‌گويد: «والدين من هواي مرا خيلي داشتند. آنها مي‌دانند كه من قادر به دويدن هستم و
تحت تاثير اين مساله قرار گرفتند. آنها هميشه براي تماشاي مسابقات من مي‌آمدند، زيرا من هميشه بين بچه‌ها سريع‌ترين بودم.»
سريع دويدن در خون كرنليوس است. او دو برادر بزرگ‌تر دارد كه هر دو به دليل سرعت بالا در ايالات‌متحده بورسيه گرفته‌اند. امروز آنها الگوهاي برادر كوچك‌ترشان هستند. كمبويي آرزو دارد كه در بالا رفتن از پله‌هاي موفقيت بتواند از برادرانش پيروي كند و آموزش و استعدادش را به خوبي با هم تركيب كند. او مي‌گويد: «من مي‌خواهم كسي باشم كه در سراسر جهان ديده خواهد شد؛ يك قهرمان واقعي كه پرچم كنيا را برافراشته خواهد كرد.»
كمبو سريع‌ترين دونده مدرسه است. فشار زيادي روي شانه‌هاي اوست. اما او قبلا اولين قدم را براي رسيدن به هدف خود برداشته است. او براي يك برنامه استعدادي كه توسط «پدرخوانده كنيايي» در حال اجراست، انتخاب شده است؛ در واقع توسط برادر اوكانل.
اوكانل در سال 1976 به سنت‌پاتريك پيوست و سرانجام مدير مدرسه شد. او اكنون از تدريس بازنشسته شده اما هنوز هم مربي مدرسه است. او اردوهاي تمريني را در جريان تعطيلات مدرسه برگزار مي‌كند. زماني كه كمبو در قالب 50 جوان به مدت 6 هفته، سه‌بار در روز تمرين مي‌كردند توسط اوكانل شناسايي شد. شايد بالاترين توفيق اوكانل، درخشش ديويد روديشا باشد كه در المپيك 2012 لندن و 2016 ريو و همچنين در دو مسابقه جهاني به مدال طلا دست پيدا كرد. اين دونده بت كمبويي است. او نيز در سنت‌پاتريك حضور داشته است. اوكانل با فروتني مي‌گويد: «من تلاش نمي‌كنم كه ورزشكاران بهتري تربيت كنم، بلكه تلاش دارم انسان‌هاي بهتري بسازم.»
هنگامي كه به ساختمان محل اقامت دانش‌آموزان مي‌رويم با صحنه‌هاي جالبي مواجه مي‌شويم. انتهاي راهروي هشتم، درست قبل از ديوار جداسازي كه جنسش از تخته است، خانه پسر شماره 6.667 ديده مي‌شود. كمبويي در تختخوابش خوابيده است. معدودي از دوستانش در لبه تخت‌هاي‌شان نشسته‌اند. آنها وقتي با دوربين مواجه مي‌شوند صورت‌هاي‌شان را مي‌پوشانند و بدن‌هاي‌شان پيچيده مي‌شود و ناگهان صداي قهقهه بلندشان فضاي خواب‌آلود اتاق را پر مي‌كند. ناگهان اين گروه شكسته و جو متلاطم مي‌شود. همه شروع مي‌كنند به آماده شدن و كفش‌هاي چرمي با عجله از روي زمين برداشته مي‌شوند. پسران در راه كلاس هستند. آنها با چشماني باز تلاش مي‌كنند با دويدن قبل از معلماني كه عصا در دست دارند به كلاس برسند. آنها از بين درختان مدال‌آوران عبور مي‌كنند. اولين كلاس درس در سنت‌پاتريك ساعت 4:30 صبح آغاز مي‌شود و آخرين كلاس در ساعت 10 شب پايان مي‌يابد. استراحت، چاي، سه وعده غذايي و يك ساعت و نيم ورزش، بازي و استراحت تنها وقفه‌هايي است كه بچه‌ها را از مطالعه شديد جدا مي‌كند.
پيتر اوبوگو، مدير مدرسه مي‌گويد: «اين مهم است كه دانش‌آموزان با داشتن نظم و انضباط در زندگي انسان‌هاي خوبي باشند. اگر آنها اين را ياد نگيرند هرگز موفق نخواهند شد.» رفتار بد و تقلب با مجازات شلاق و عصا روبه‌رو مي‌شود. البته اين كمبويي را نگران نمي‌كند، چراكه او روي دويدن و تحصيلات خود متمركز است.
باد آرام است و مه در پي باران روز گذشته به آرامي در اطراف آسمان سياه و سفيد حركت مي‌كند. ساعت 5:30 صبح است و كمبويي زير چراغ‌هاي خاموش خيابان محوطه دبيرستان راه مي‌رود. كمي دورتر جايي كه تاريكي شروع مي‌شود، او توقف مي‌كند و منتظر بقيه مي‌ماند. پنج دانش‌آموزي كه اجازه ويژه براي ترك كلاس‌هاي درس را در نوبت صبح دارند، مي‌رسند. آنها شروع به تمرين مي‌كنند؛ اول با حركات كششي و سپس تمرينات پيشرفته‌تر.
موفقيت تاريخي و بزرگ كنيا در مسابقات دووميداني بسياري از جوانان اين كشور را در آرزوي تبديل شدن به ستاره بعدي اين كشور نگه داشته است. آنها احتمال مي‌دهند قهرمان بعدي كه مي‌تواند سفر به كشورهاي پيشرفته را از طريق گرفتن بورس تحصيلي به دست آورد، خودشان باشند. در كنيا براي برخي افراد اين تنها شانس زندگي است. در كشورهاي پيشرفته ورزشكاران حرفه‌اي زندگي خود را حول بهينه‌سازي فضاي آموزش و تمرين طراحي مي‌كنند. اما براي اكثريت مردم در كنيا چنين امكاني وجود ندارد. آنها تنها شانسي كه دارند دويدن و تندتر دويدن است؛ مثل كمبو. اينكه آيا او تلاش و استعدادي براي دريافت بورس تحصيلي در كشورهاي غربي دارد يا نه، همان‌طور كه برادرانش داشته‌اند، سوالي است كه اوكانل به آن جواب مي‌دهد: «هيچ شكي در اين وجود ندارد.»
پيش‌بيني اينكه آيا او به اهداف خود مي‌رسد يا نه و آيا تبديل به يكي از ستاره‌هاي بزرگ كنيا خواهد شد، اينكه آيا يكي از 1210 دانش‌آموز سنت‌پاتريك مي‌تواند در آينده زندگي بهتري داشته باشد، كار سختي است. اما حداقل اين بچه‌ها به خوبي مي‌دانند كه بسياري از افرادي كه موفق شده‌اند از همين مسير گذر كرده‌اند.
منبع: BBC SPORT