تئاتر و كرونا

اين روزها كرونا يا كوويد 19 بدون خواست جمعي ما، فعاليت‌هاي فرهنگي را به سوي تعطيلي سوق داده است. سالن‌هاي نمايش 14 روز به اندازه يك دوره قرنطينه بيماري كرونا وارد يك تعطيلي اجباري شده‌اند. هر چند سالن‌دارها خود موافق فعاليت در اين ايام نبودند؛ اما به نظر مي‌رسد، وضعيت يك هفته ديگر هم تمديد شود و همه‌ چيز به ايام فروردين و نوروز منتهي شود. نمايش‌هاي بسياري كه قرار بود گشايش پس از فجر 38 داشته باشند حالا نيامده، پشت در مانده‌اند. وجودمان را استرس فرا گرفته است و از مرگ هموطنان‌مان غصه مي‌خوريم. آمار هر چند نسبت به چين و ماچين كوچك‌تر است؛ اما مرگ هر انسان در چنين وضعيتي دردآور است و رقم و عدد در اينجا محلي از اعراب ندارد.

اما اين ايام مي‌تواند فرصت خوبي باشد براي آنكه رسالت هنرمندبودگي خود را اثبات كنيم. كاري كنيم كه كرونا را حداقل در بعد رواني شكست دهيم و خيل عظيم مردمان مضطرب كشورمان را آرام كنيم. در روزگاري كه برخي تعطيلي تئاترها را موهبت مي‌دانند، بهتر است به شيوه‌اي تئاترهاي‌مان را زنده نگه داريم و اين مهم با كمك فناوري امكان‌پذير مي‌شود.

طبق آمار اعلامي در روزهاي اخير مصرف اينترنت در كشور 40درصد افزايش يافته است. مردم براي يافتن اخبار و اطلاعيه‌ها، خود را غرق فضاي مجازي و شرايط را براي ترشح كورتيزول، هورمون اضطراب و استرس فراهم كرده‌اند. همان هورموني كه سيستم ايمني بدن شما را كاهش مي‌دهد. در برابر اين وضعيت بهتر است، شرايط را براي ترشح اندورفين‌ مهيا كنيم، هورموني كه درد را كاهش مي‌دهد، سيستم ايمني شما را تقويت مي‌كند و مهم‌تر از همه موجب خنديدن مي‌شود.در چنين شرايطي مي‌توان در خانه نمايش‌هاي تك ‌نفره توليد كرد، نمايش‌هايي كه هموطنان را به وجد آورد و براي چند دقيقه‌اي هم كه شده از ياد كروناويروس اين هيولاي نانومتري رهايي بخشد. به كمك ابزاري چون IGTV اپليكيشن اينستاگرام مي‌توان تا 15 دقيقه ويديويي به اشتراك گذاشت و چه خوب كه اين ويديوها، نمايش‌هاي ساده تك‌پرده‌اي كميكي باشد براي مجاب كردن مردم براي شركت در چالش خنده و لبخند.مي‌توان در فضاي مجازي در قامت نويسنده ظاهر شد و قطعات شادي‌آور نوشت. مي‌شود نمايشنامه‌هاي كمدي را با ابزارهاي ضبط صداي ساده در گوشي‌هاي‌مان بازخواني كرده و اجرايي راديويي به هموطنان هبه كنيم. مي‌توانيم همچون كتاب شب، داستان‌هاي كميك را بخوانيم و با شعف هنرمندانه با مردمان كشورمان سهيم شويم. مي‌توانيم براي يك بار هم كه شده از فضاي مجازي به عنوان فرصت ارتباط بي‌واسطه ميان خود و مردم استفاده كنيم. نتيجه چنين امري كم شدن آن ظن و شك پديد آمده ميان هنرمند و ديگران است، شك و ظني كه اين روزها به توليدكنندگان‌شان بازگشته است. انعكاس اعمال ما اين روزها بيش از هر زماني آشكار مي‌شود.تئاتري‌ها همواره شعار رهايي‌بخشي و آگاهي‌بخشي هنرشان را مي‌دهند، هنري كه زنده است و مانا بودنش به تداوم باز بودن سالن‌ها بسته است؛ اما شايد در راستاي به‌روزرساني هنر تئاتر، بد نباشد به فضاي مجازي و شبكه‌هاي اجتماعي اعتماد كنيم، ديواري را فرو بريزيم و از اميد به روزهاي آتي بگوييم، به روزي كه بار ديگر كنار هم روي صندلي‌ها، فارغ از هر نگاهي با ديگران به پاي نمايش‌ها بنشينيم، اين بار در دنيايي واقعي.