مردي كه فراموش نمي‌شود
بيژن ذوالفقارنسب
در وهله اول تسليت مي‌گويم به جامعه ورزش و خانواده محترم ورزشي جناب ابوطالب. آقاي پرويز ابوطالب از شخصيت‌هاي بسيار برجسته فوتبال كشورمان بودند. خودشان بازيكنان بسيار شايسته و قابلي بودند و خيلي زود بنا بر علاقه‌اي كه داشتند حرفه مربيگري را در پيش گرفتند. ايشان جزو اولين مربيان ايراني بودند كه از فيفا مدرك مربيگري فوتبال را زير نظر آقاي كرامر گرفتند.
ايشان در دوره‌اي كه در ژاپن برگزار شد يكي از مربيان ايراني بودند كه مدرك مربيگري درجه A آسيا را به دست آوردند. مرحوم ابوطالب سال‌ها سرمربي تيم ملي نوجوانان كشورمان بودند و استعدادهاي بسيار خوبي را به فوتبال معرفي كردند.
اما از همه اينها مهم‌تر سلامت كاري، دانش، اخلاق خوب و رفتارهاي اجتماعي نيكوي ايشان بود كه زبانزد خاص و عام بود. ايشان از معدود مربياني هستند كه خودشان يك تيم با سرمايه‌گذاري شخصي تشكيل دادند و در ليگ باشگاه‌هاي برتر تهران حاضر شدند. زماني كه ايشان فعاليت مي‌كردند هنوز ليگ سراسري كشوري راه نيفتاده بود و ايشان در آن برهه تيم بوتان را پايه‌گذاري كردند و در مسابقات حاضر شدند.
من هر موقع مي‌خواهم يك مربي را براي خودم تحليل كنم، فاكتورهايي نظير شخصيت اجتماعي، سلامت كار، خوشنامي فرد و مهم‌تر از اينها تربيت كردن تعداد زياد شاگرد موفق در عرصه تحصيل و ورزش را در نظر مي‌گيرم. در مورد جناب ابوطالب بايد بگويم كه ايشان تمام اين فاكتورها را در بهترين حالت ممكن داشتند. جالب است بدانيد ايشان تمام فوتباليست‌هاي تحت نظرش را به اصرار مجبور مي‌كرد كه تحصيلات عاليه داشته باشند و به دانشگاه بروند. بنده سعادت نداشتم شاگرد ايشان باشم ولي دوستان زيادي دارم كه افتخار شاگردي ايشان را داشتند و همه اين افراد از نيكنامي و خوبي ايشان مي‌گويند.
متاسفانه به واسطه جبر زندگي ايشان در سال‌هاي اخير آنچنان كه بايد و شايد مورد توجه قرار نگرفتند. آقاي ابوطالب در دهه 40 و 50 در فوتبال ما بسيار فعال بودند و موفقيت‌هاي خيلي خوبي به دست آوردند، ولي از دهه 60 عملا ايشان از كار مربيگري كناره‌گيري كردند و به فعاليت‌هاي اجتماعي پرداختند. اين روزها هم متاسفانه در جوامعي مثل جامعه ما هر كس كه در عرصه كار حضور نداشته باشد بالاجبار فراموش مي‌شود. با اين حال ما در كانون مربيان ايران در مجمع سالانه خود به عنوان حداقل وظيفه هميشه از ايشان دعوت مي‌كرديم و ايشان را مورد تقدير و تشويق قرار مي‌داديم. با اين حال جامعه هواداران و فوتباليست‌هاي جوان آن شناخت كافي را از مرحوم ابوطالب ندارند. نشريات ورزشي هم به كسي كه دوران فعاليتش تمام مي‌شود ديگر توجه چنداني نشان نمي‌دهد و اينها به فراموشي سپرده مي‌شوند. اما آقاي ابوطالب در بين طرفداران قديمي‌تر، جامعه مربيان، فوتباليست‌هاي ملي‌پوش، شاگردان‌شان و در يك كلام در فوتبال هميشه باقي مي‌مانند و هيچ‌گاه فراموش نمي‌شوند.