شجريان، من و «مشاعره امشب ما» ...

اولين خاطره‌ام از مرحوم استاد شجريان به دهه چهل شمسي برمي‌گردد، زماني كه برنامه «مشاعره امشب ما»  شنبه‌شب‌ها از ساعت نه تا نه و نيم شب از راديو پخش مي‌شد و در اين برنامه عده‌اي از جوان‌ها با هم مشاعره مي‌كردند و مجري برنامه آقاي مهدي سهيلي بود كه هم شاعر بودند و هم آدم شناخته شده .
 وقتي يك ربع از شروع اين برنامه مي‌گذشت، آقاي سهيلي براي چند دقيقه به جوان‌ها استراحت مي‌داد و مي‌گفت حالا نوبت سياوش است كه قطعه‌اي در فلان دستگاه اجرا كند. من در آن زمان اصلا نمي‌دانستم سياوش كيست، اما هميشه مشتاق بودم صداي او را بشنوم. در واقع بخشي از توجه من به اين برنامه راديويي به خاطر شخص آقاي سهيلي و مشاعره جوان‌ها بود ولي توجه بيشترم گوش سپردن به آواز صداي سياوش بود. اين خاطره را در نيم قرن گذشته هميشه با خود داشتم. هيچ‌ وقت هم سعادت ديدار حضوري با آقاي شجريان را نداشتم. اما مي‌دانم مثل من فراوانند آدم‌هايي كه چندين نسل با نواي مرحوم شجريان و موسيقي او خاطره دارند، رشد كردند و نسل بعد از نسل اين خاطره‌ها بالنده‌تر شد و بلوغ بيشتري پيدا كرد تا جايي كه امروز همه بر اين نظر كه آقاي شجريان خسرو آواز ايران هستند، متفق‌القولند. 
بنابراين وقتي كسي چنين ميراث فرهنگي و معنوي از خودش به جاي مي‌گذارد و باعث تحسين و تمجيد ايرانيان و جهانيان مي‌شود كسي كه نه‌تنها صدايش بي‌بديل است و انتخاب اشعارش هم نظير ندارد، او كسي است كه ادبيات كهن فارسي را هم در قالب نواي خود بر مي‌كشد و در ذهن و فكر نسل جوان مي‌نشاند. امروز بخشي از نسل جوان ما حافظ، سعدي، مولانا، نيما، اخوان‌ثالث را از طريق نواهاي مرحوم شجريان بهتر شناختند و به اين ميراث تمدني علاقه‌مند شدند. 
استاد شجريان انسان چند وجهي بود كه در انتخاب اشعاري كه مي‌خواست بخواند دقت بسيار مي‌كرد و براي خواندن اين اشعار از بزرگان مشورت مي‌گرفت و از آنها نظر مي‌خواست و او موسيقي اصيل ايران را به جايگاهي والا و دست‌نيافتني ارتقا بخشيد.
مدرس دانشگاه