تنش بين والدين و دانشآموزان بيشتر شده است
معاون آموزش ابتدايي آموزش و پرورش درباره تاثيرات منفي ماندن دانشآموزان در خانه گفت: برخي خانوادهها اعلام ميكنند كه فرزندانشان به خاطر ماندن زياد و طولاني مدت در خانه و به علت انزوا و دور ماندن از دوستان رفتارهاي پرخاشگرانهشان افزايش پيدا كرده و تنش بين خانوادهها و دانشآموزان زيادتر شده است. «رضوان حكيمزاده»، معاون آموزش ابتدايي وزارت آموزش و پرورش و معاون وزير در گفتوگو با خبرنگار ايلنا، درباره روند كلاسهاي حضوري اول و دوم ابتدايي اظهار داشت: برنامهاي كه براي حضور دانشآموزان كلاس اول و دوم ابتدايي داشتيم با تصويب شوراي مدرسه بود و با توجه به شرايط هر منطقه استقبال دانشآموزان و خانواده آنها متفاوت بوده است. در مناطق و شهرهاي كوچك، عشايري و روستايي كه خانوادهها اغلب نميتوانند در زمينه يادگيري حمايتي از فرزند خود داشته باشد، استقبال خيلي بالا بوده است. او ادامه داد: همچنين از سوي خانوادههايي كه توانايي يادگيري به فرزندان خود را ندارند، درخواست شد كه آموزشها به شكل حضوري باشد، از اينرو استقبال خوبي از سوي اين خانوادهها صورت گرفت. در عين حال در مناطق برخوردار با توجه به اينكه والدين امكان يادگيري به دانشآموزان را دارند، استقبال از كلاس حضوري كمتر بوده است. معاون آموزش ابتدايي وزارت آموزش و پرورش در خصوص تصميمگيري شوراي مدرسه در اين باره افزود: البته ما موضوع را به شوراي مدرسه واگذار كرده بوديم تا تصميمگيري و ارزيابي را با توجه به وضعيت دانشآموزان و نسبت به يادگيري آنها داشته باشند. طبيعتا اگر در منطقهاي تصميم شوراي مدرسه اين باشد كه دانشآموزان به كلاس نياز ندارند كه البته نظر والدين هم حايز اهميت است، امكان دارد كه روند به گونه ديگري جلو برود.
حكيمزاده ادامه داد: در مجموع در مناطق كمتر برخوردار و روستاهاي عشايري خوشبختانه تعداد بسيار زيادي از دانشآموزان اول و دوم دبستان در كلاسها حضور پيدا ميكنند. حكيمزاده در خصوص نگرانيهاي ناشي از طولاني ماندن دانشآموزان در خانه گفت: بر اساس گزارشهاي سازمان بهداشت جهاني كه به سازمانها ابلاغ شده و همچنين پژوهشهايي كه در اين زمينه صورت گرفته، ماندن در خانه آن هم طي يك مدت طولاني، آسيبهاي غيرقابل جبراني خواهد داشت كه ممكن است، در كوتاهمدت قابل مشاهده نباشد، ولي در بلندمدت قطعا آثار خود را نشان ميدهد. او ادامه داد: برخي خانوادهها اعلام ميكنند كه فرزندانشان به خاطر ماندن زياد و طولاني مدت در خانه و به علت انزوا و دور ماندن از دوستان، رفتارهاي پرخاشگرانهشان افزايش پيدا كرده و تنش بين خانوادهها و دانشآموزان زيادتر شده است.