تهران و كلان‌شهرها
در معرض ريسك زلزله
بعد از پايتخت هاييتي (پرت- او-پرنس با 2.5 ميليون جمعيت) كه در زلزله ژانويه 2010 تخريب شد شهر مهم بعدي ممكن است هركدام از شهرهاي پرجمعيت كشور‌هاي ايران، تركيه، پاكستان، اندونزي، يا هند باشد. شهرهاي بزرگ پديده‌اي نو در در كره زمين هستند. زمين‌لرزه‌ها در عوض بسيار قديمي‌اند. اين دو يك تركيب كشنده ايجاد مي‌كنند، همان‌طوركه در فاجعه زلزله 2010 ر در پورت- او- پرنس مشاهده شد، جايي كه بيش از 200 هزار نفر از بين رفتند و اين فاجعه‌اي است كه مطمئنا در جايي تكرار مي‌شود.
در سال 1800، فقط يك شهر با بيش از يك ميليون نفر وجود داشت - پكن. اكنون 381 منطقه شهري با حداقل 1 ميليون سكنه وجود دارد. شهرنشيني هنگامي مساله‌اي مهم شد كه تعداد بيشتري از مردم روستا كه در مناطق شهري زندگي مي‌كردند از آستانه عبور كرد. براي ايران اين اتفاق حدود سال 1355 شمسي رخ داد. حدود ده درصد (800 ميليون نفر) از جمعيت زمين در شهرهايي زندگي مي‌كنند كه با ريسك زلزله قابل توجهي روبرو هستند.
زلزله بزرگ بعدي مي‌تواند به توكيو، استانبول، تهران، مكزيكوسيتي، دهلي نو، كاتماندو يا دو كلانشهر نزديك گسل سان آندرياس: كاليفرنيا، لس آنجلس و سانفرانسيسكو آسيب برساند. يا مي‌تواند داكا، جاكارتا، كراچي، مانيل، قاهره، اوزاكا، ليما يا بوگوتا را ويران كند.
حدود 25 شهر مانند پرت- او-پرنس در جهان وجود دارند. در ايران خودمان شرايط تهران و تبريز از بعضي جهات، مانند تراكم شديد جمعيت در پهنه‌هاي خطر ناك و در بافت فرسوده و آسيب‌پذير از پايتخت هاييتي بغرنج‌تر است. همين امروز هم پرداختن به مساله كاهش ريسك تهران و تبريز دير است، اميد است كه در دولت بعدي چنين رويكردي حاكم باشد.