استاد سوييسي از رولان گاروس كناره‌گيري كرد
فدرر ياد مي‌دهد: چطور يك ورزشكار حرفه‌اي باشيم؟
مرضيه حسين‌خاني
احتمالا يكي از سوال‌هاي مهمي كه هر آدمي از خودش مي‌پرسد اين است كه چه زماني بايد ادامه داد و چه زماني بايد كنار كشيد؟ چه زماني بايد جنگيد و چه زماني بايد فلنگ را بست و در رفت. چه زماني بايد ايستاد و چه زماني بايد عبور كرد و گذشت. ورزشكاران حرفه‌اي حتي خيلي بيشتر از ساير مردم با اين پرسش‌ها مواجهند. زمان خداحافظي يكي از اين سوال‌هاي بي‌جواب است. مردم هميشه دوست دارند قهرمان‌ها در اوج كنار بكشند اما تشخيص اينكه نقطه اوج كجاست يا آيا امكان رسيدن به آن نقطه در آينده وجود دارد يا خير بسيار سخت است. ماندن در يك مجموعه يا ترك آن ديگر سوال دشوار پيش روي ورزشكاران است. همين‌طور زمان بازگشت از مصدوميت.
به نوعي مي‌توان گفت اسطوره‌هاي ورزش‌هاي مختلف به‌طور غريزي يا شهودي مي‌توانند لحظه موعود براي تصميم‌هاي بزرگ را حدس بزنند. مثل زيدان كه درست بعد از جام جهاني 2006 و آن درخشش خيره‌كننده از مستطيل سبز خداحافظي كرد يا بعد از سه قهرماني پياپي چمپيونزليگ نيمكت رئال را رها كرد. محمد صلاح خيلي به موقع فهميد بايد تيم درجه يك چلسي را به نيت بازي و فرصت بيشتر ترك كند. او حاضر شد به رم كه تيمي درجه دو است بپيوندد تا در آينده فرصت براي بازگشت به ليگ جزيره و درخشش مجدد فراهم شود.
يكي از بزرگان اتخاذ تصميم‌هاي سخت و البته مفيد در دنياي ورزش راجر فدرر است. استاد سوييسي و ركورددار كسب گرانداسلم در دنياي تنيس. فدرر هميشه با در نظر گرفتن همه جوانب تصميماتي گرفته كه آينده ورزشي‌اش را نجات داده. اين تنيسور 40 ساله بعد از مصدوميت طولاني‌مدت جراحي زانو براي نخستين‌بار در گرانداسلم تنيس آزاد فرانسه به ميدان رفت و بعد از سه برد پياپي اعلام كرد از مسابقات كناره‌گيري خواهد كرد.
فدرر كه در سال 2020 دو عمل جراحي را پشت سر گذاشته بود و بازگشتي محتاطانه به رقابت‌هاي تنيس داشت، به‌طوري كه اوپن استراليا را هم رد كرد، بعد از رقابت 3 ساعته با حريف آلماني در دور سوم رولان گاروس گفت: «ممكن است تصميم بگيرم از مسابقات كنار بروم تا از زانوي خود محافظت كنم.» فدرر ادامه داد: «بعد از دو جراحي زانو و گذراندن دوره‌هاي توان‌بخشي در يك سال اخير، بايد مراقب بدنم باشم و مطمئن شوم كه در مسير بازگشت بيش از حد به خودم فشار نمي‌آورم.»
برنده يك دوره رقابت تنيس آزاد فرانسه اگر در رقابت‌ها مي‌ماند بايد به مصاف متئو برنتيني از ايتاليا به عنوان بخت نهم كسب عنوان قهرماني مي‌رفت و در صورت برد احتمالا با نواك جوكوويچ روبرو مي‌شد. دو رقابتي كه احتمالا بسيار سخت و پرفشار از آب در مي‌آمد و به همين خاطر فدرر ريسك نكرد و به موقع از رقابت بيرون كشيد تا به ريكاوري بپردازد و براي رقابت‌هاي بعدي آماده شود.
بدون شك همين نگاه به ورزش حرفه‌اي در فدرر وجود داشته كه توانسته در مرز 40 سالگي همچنان موفق ظاهر شود. همين نگاه و همين نوع مراقبه بوده كه از او اسطوره‌اي واقعي در دنياي ورزش ساخته و همه را به تحسين واداشته. شايد اگر فدرر تصميماتي احساسي مي‌گرفت و خيلي از مواقع با وجود مصدوميت زودتر به مسابقات برمي‌گشت يا به بدنش بيش از حد فشار مي‌آورد، لحظات دراماتيكي هم خلق مي‌شد و افسانه‌هايي هم در وصفش به رشته تحرير درمي‌آمد. اما همه اينها واكنش‌هايي گذرا و هيجاني بيش نبود. فدرر هم كه بارها ثابت كرده نسبتي با هيجاناتي از اين دست ندارد و تمركزش روي ورزش است.
مي‌توان ليست بلندبالايي از ورزشكاران در همه رشته‌هاي ورزشي درآورد كه نتوانستند كار درست را در زمان درست تشخيص دهند. تحت‌تاثير احساسات قرار گرفتند و آينده ورزشي خودشان را نابود كردند. با اين وجود فدرر بهترين نمونه براي همه ورزشكاراني است كه تصميم دارند زندگي حرفه‌اي را به هر چيزي ارجح بدانند. تنيسوري كه احتمالا خيلي زود به رقابت‌ها بازمي‌گردد و ماموريت نيمه‌تمامش را تمام خواهد كرد. اينكه ماموريت در ويمبلدون خواهد بود يا نيويورك امريكا، هنوز معلوم نيست.