چرا کتاب آذرتاش وتو شد؟!
ماهرخ ابراهیم‌پور
سه‌شنبه و چهارشنبه هفته گذشته دو مراسم به مناسبت چهلمین روز درگذشت زنده‌یاد دکتر آذرتاش آذرنوش برگزار شد. در مراسمی که موسسه میراث مکتوب به همراهی دانشگاه شهید بهشتی و به صورت برخط بر پا کرد، دکتر علی‌اشرف صادقی، استاد بازنشسته زبان‌شناسی دانشگاه تهران به موضوعی درباره کتاب تاثیرگذار «آموزش زبان عربی» اشاره کرد که بد نیست این روزها که در ایام هفته کتاب هستیم به آن اشاره کنم. دکتر صادقی گفت: کتاب آموزش زبان عربی آذرتاش آذرنوش در جایزه کتاب سال کاندیداي انتخاب شد و نمره مناسب را هم گرفت، اما یکی از انقلابیون تندرو که استاد دانشگاه تهران بود و خیلی آن روزها عرق زبان عربی داشت، این کتاب را وتو کرد و مانع از راه‌یابی آن به برگزیدگان جایزه کتاب سال شد! گویا دکتر محمدرضا باطنی، زبان‌شناس نامی کتاب آموزش عربی را برای راه‌یابی به جایزه کتاب سال مناسب دانسته و به آن نمره بالا داده بود و پس از این که کتاب وتو شد، به اعتراض به این نحوه رفتار با کتاب از داوری جایزه کتاب سال برای همیشه کنار کشید و به گفته دکتر صادقی در مجله آدینه مقاله‌ای با عنوان «کتابی که ضربه فنی شد!» موضوع را با جسارت تمام نوشت.
دکتر صادقی با زیرکی تمام به این ماجرا اشاره کرد و چون داوری که کتاب را وتو کرده بود، درگذشته بود، نامش را نبرد و این باعث شد که مطلب را به صورت لقمه حاضر و آماده به مخاطب ندهد و او را به کنجکاوی وادارد که این شخص که بوده است؟! از طرف دیگر من سال 98 برای ویژه‌نامه‌ای که به مناسبت کتاب سال در دست تهیه داشتم به دکتر آذرتاش زنگ زدم و نادانسته و ناخواسته نیشتر به یک زخم کهنه زدم، از او پرسیدم نظرش درباره جایزه کتاب سال، نقاط ضعف و قوت آن چیست؟ او با متانت تمام به بخش جایزه جهانی کتاب سال پرداخت و از لزوم حضور داوران آگاه، به‌روز و جوان در این جایزه تاکید کرد. وقتی چهارشنبه سخنان دکتر علی‌اشرف صادقی را گوش می‌دادم، بغض گرفتم چون زنده‌یاد آذرتاش با آنکه مورد ظلم واقع شد، اما با جایزه کتاب سال قهر نکرد و حتی به آن موضوع اشاره هم نکرد و وقتی ویژه‌نامه را برایش بردم، گفت باید تلاش شود که در نحوه برگزاری و داوری جایزه تحولات بهتری صورت بگیرد و تغییراتی در آن داده شود تا کتاب‌های خوب دیده شوند. حالا وقتی حرف‌های دکتر احمدرضا خضری، دکتر عنایت ا... فاتحی‌نژاد و مابقی سخنرانان را درباره مهربانی و علاقه آذرتاش به جوانان و نگرانی برای آینده ایران می‌شنوم، خوب می‌دانم که فقط تمجید و تحسین یک دانشجوی دیروز از استادش نیست، آنچه آنها می‌گویند ما که شاگردش نبودیم و فقط چند صباحی با او مصاحبت کردیم در گفتار و رفتارش دیدیم. یادش مانا و راهش مستدام.