مذاكرات، مطالبه مردم
و قضاوت تاريخ
احتمال ديگر نيز مي‌تواند اين باشد كه اين جريان، پس از به دست گرفتن قدرت اجرايي كشور و به‌رغم ادعاهاي قبلي كه تاثير تحريم‌ها را اندك مي‌دانستند، اينك به اين باور رسيده‌اند كه اداره كشور بدون تعامل با دنيا و جذب سرمايه و در سايه تحريم‌هاي ظالمانه امكان‌پذير نيست و شعارها و وعده‌هاي آنان با تداوم مخالفت با مذاكره، همانند بسياري از شعارهاي گذشته‌شان رنگ مي‌بازد و با اعتراضات شديد مردم و حتي حاميان خود مواجه مي‌شوند، يعني همان وضعيتي كه اكنون نشانه‌هاي آن از سوي مجلس انقلابي، برخي تريبون‌هاي نماز جمعه و در مجامع تند اصولگرايي ديده مي‌شود. به هر حال تمكين ديرهنگام به اراده ملت و پذيرفتن نظر نخبگان در خصوص اهميت گفت‌وگو با جامعه جهاني و كنار گذاشتن دشمن‌انگاري‌هاي خسارت‌بار در عرصه بين‌المللي از سوي تندروهاي اصولگرا و به خصوص دلواپسان، هر دليلي كه داشته باشد و با هر انگيزه‌اي كه صورت بگيرد، روزنه اميدي است كه اگر با عقلانيت و هوشياري در مذاكرات براي يافتن راه‌حل خروج از بن‌بست كنوني و رفع تحريم‌ها همراه شود، مي‌تواند اميد به آينده براي ايجاد گشايش‌هاي اقتصادي و حل مشكلاتي كه ديگر فراتر از توان ملت شده است را نويد دهد. اشاره به اين نكته ضروري است كه با توجه به مشكلات و بحران‌هاي طاقت‌فرساي كنوني، توقع عموم مردم ايران كه به دليل سياست‌هاي اشتباه در اداره كشور حتي از فراهم كردن يك زندگي حداقلي نيز عاجز شده‌اند از دولت سيزدهم و دستگاه ديپلماسي كشور اين است كه با شكستن حلقه محدود اطرافيان خود و با بهره‌مندي از نظرات نخبگان و كارشناسان و با استفاده از تجربيات تيم مذاكره‌كننده قبلي و با درك صحيح از شرايط جامعه جهاني و حفظ عزت و اقتدار كشور، تلاش كنند تا براي تامين منافع ملي كه در راستاي مطالبات بحق مردم تعريف مي‌شود، با هدف رفع موثر تحريم‌ها و احياي برجام وارد مذاكرات شوند و نه همچون مذاكره‌كننده‌هاي كشور در دولت‌هاي نهم و دهم كه تنها به خواندن بيانيه و شعارهاي آرمانگرايانه بسنده كردند و شد آنچه نبايد مي‌شد. طبيعي است كه نمايندگان كشورمان در مذاكرات آينده در صورتي از حمايت و پشتوانه عظيم قدرت مردم برخوردار خواهند بود كه با عزت و عقلانيت، خواسته‌ها و مطالبات واقعي آنان را پيگيري و محقق كنند و نه شعارهاي يك جريان اقليت و پر سر و صدا را كه حيات و منافع خود را در انزواي ايران در منطقه و جهان تعريف كرده‌اند. توجه به اين نكته هشدارگونه ضروري است كه تاريخ و محكمه افكار عمومي، همان‌طور كه به‌رغم انبوهي از تخريب‌ها، فضاسازي‌ها و سنگ‌اندازي‌هاي افراطيون داخلي و خارج‌نشين، از مذاكره‌كنندگان دولت قبل به دليل باور به تنش‌زدايي، گفت‌وگو و تعامل عزتمندانه با جامعه جهاني به نيكي ياد مي‌كنند، مطمئنا كساني كه فرصت نجات ايران از بحران و مشكلات كنوني را به دليل عدم درك صحيح از مطالبات واقعي مردم و واقعيت‌هاي جامعه جهاني از دست بدهند، نخواهند بخشيد. اميد آنكه تيم مذاكره‌كننده كشورمان مدبرانه تجربيات تلخ و شيرين حدود دو دهه مذاكره با قدرت‌هاي جهاني را به دور از تعصبات جناحي و شعارزدگي و در جهت تامين منافع ملي و استيفاي حق مردم صبور ايران، به كار گيرند و اميد را براي رفع تحريم‌ها و حل مشكلات به جامعه بازگردانند.