هر سخن جايي
شاهرخ جباري
بعد از پيشنهاد همكاري رييس سازمان منابع طبيعي و آبخيزداري كشور با همتاي خود از كشور قزاقستان متاسفانه در فضاي مجازي به نقد تند و گاه هجو اين اعلام همكاري پرداخته شد. روز اول اسفند سايت سازمان منابع طبيعي خبر زير را منتشر كرد: صبح امروز مسعود منصور معاون وزير جهاد كشاورزي و رييس سازمان منابع طبيعي و آبخيزداري كشور با ماميشف معاون وزارت اكولوژي، زمين‌شناسي و منابع طبيعي كشور قزاقستان ديدار و راه‌هاي توسعه همكاري دو كشور ايران و قزاقستان در زمينه آب، خاك و منابع طبيعي مورد بررسي قرار گرفت. در ادامه خبر آمده است: دكتر مسعود منصور در اين ديدار با برشمردن ظرفيت‌ها و توانايي‌هاي كشورمان در زمينه جنگل‌كاري، مرتع‌داري، بيابان‌زدايي و اقدامات آبخيزداري بر استفاده از دانش كارشناسان ايراني و انتقال تجربيات كشورمان به قزاقستان تاكيد كرد. از آنجايي كه دايره اين انتقاد بسيار گسترده بوده و در ميان آنها افراد شناخته شده هم حضور داشتند؛ موارد زير خطاب به آنان نوشته شده است:
1- بديهي است عملكرد دستگاه متولي و همه مسوولان منابع طبيعي كشور قابل نقد بوده و خوشبختانه اين امكان فراهم است كه اين نقد و نظرات را علاوه بر رسانه‌ها، بعضا حتي به صورت حضوري نيز مطرح كرد. از اين روي اين يادداشت به معني دفاع از عملكرد شخص يا مجموعه خاصي نيست.
2- آنچه رييس سازمان منابع طبيعي در اين نشست بيان داشته انتقال دانش و تجربه كارشناسان ايراني است. آيا در زمينه توانايي علمي-فني متخصصان كشور براي روزنامه‌نگاران و كنشگران گرامي شك و ترديدي وجود دارد؟ آيا درباره شناسايي و نام‌گذاري گونه‌هاي گياهي كشور و منطقه توسط محققان ايراني، تجربه توسعه جنگل به ميزان 50 هزار هكتار تنها در مناطق نيمه خشك شرق استان گلستان، ايجاد هزاران هكتار جنگل تاغ در بيابان‌هاي كشور، حضور كارشناسان جنگلباني در بيابان‌زدايي كشورهاي حاشيه جنوبي خليج‌فارس، 50 سال سابقه آبخيزداري و ده‌ها مثال و نمونه ديگر حرفي براي گفتن وجود ندارد؟ آيا دانش و تجربه استادان و كارشناسان ايراني حتي قابل عرضه به كشورهاي همسايه و منطقه هم نيست؟
3- نقدهاي داخلي به مسوولان در جاي خود لازم و محفوظ؛ اما آيا هنگامي كه همكاري و كمك‌هاي علمي-فني به كشورهاي منطقه مطرح است باز هم بايد با طنز و هجو به سراغ اين رخداد رفت؟ آيا منافع ملي ايجاب نمي‌كند كه در اين‌گونه موارد از متخصصان داخلي حمايت شود.
4- با توجه به شناختي كه از دلسوزي اين عزيزان در دست است، اميد است نابهنگام بودن اين نوع انتقادها را مورد توجه قرار دهند، چراكه به قول حافظ شيرين سخن: هر سخن جايي و هر نكته مكاني دارد!