ما نداريم از رضاي حق گله عار نايد شير را از سلسله!

پنجاه سال پيش روي كره زيباي خاكي 450.000 قلاده شير وجود داشت، امروز كمتر از 20.000 قلاده؛ وامصيبتا. اين 20.000 قلاده چقدر دوام خواهند آورد؟ تا كي؟ تا چند؟ اگر مانند 50 سال قبل با شيرها تا كنيم تا 10سال ديگريك قلاده هم باقي نخواهد ماند! دليل؟ خوب از كجا شروع كنيم؟ آفريقا؟ عالي است. شركت‌هاي انگليسي كه خطوط آهن در آفريقا مي‌كشيدند شكارچي‌ها را به اطراف اعزام مي‌كردند تا شير شكار كنند! تخمين زده مي‌شود كه حداقل 2000 و حداكثر 5000 قلاده در سال در آن دوران شكار شدند! در ايران خودمان بايد خون گريست. هر شاهزاده قجري به محض رسيدن به سن تكليف (15‌سال) مي‌رسيدند ازا لله خود درخواست شكار شير مي‌كردند. شير را حتي اگر ظل‌السلطان شكار مي‌كرد به طريقي بسيار ابتدايي تاكسيدرمي مي‌شد كه اكنون باقي مانده و به راستي ابتدايي و زشت و حتي قبيح هستند. از طرف ديگر طعمه‌هاي شير مانند گاوميش و انواع سم‌داران به وسيله انسان از بين مي‌روند و شيرها از گرسنگي خواهند مُرد. از طرف ديگر تبديل زمين‌هاي كشاورزي و مرتعي به زمين‌هاي صنعتي و... موجب از بين رفتن سم‌داران و علفخواران مي‌شوند كه به نوبه خود طعمه شير محسوب مي‌شوند. نسبت تبديل انرژي از علوفه به گوشت 1 به 10 است؛ يعني 10 كيلو علف تبديل به يك كيلو گوشت مي‌شود. با اين حساب يك شير بايد در هفته يك يا 5/1 علفخوار را شكار كند، انرژي لازم براي اعمال حياتي مانند زندگي شكار و توليد مثل را كسب كند. كمتر از اين؟ خواهد مُرد.