دوران اصلاحات / روایت هفتم
سيد محمدعلي ابطحي
دوشنبه ۵ / آبان / ۷۶
صبح با آقای خاتمی گفت‌وگو كردم. ایشان مصرانه خواهان آن است كه عده‌ای از دوستان دست به دست هم بدهند و حزبی راه بیندازند. تصمیم مبارك و مهمی است. از همین امروز برنامه‌ریزی و تدارك مقدمات را آغاز كردیم.
پس از دیدار با آقای خاتمی ملاقات‌های روزانه‌ام آغاز شد.
رضوان السید، یكی از محققان بزرگ دنیای اسلام، هم همراه با جمعی از مشاوران رفیق حریری به دیدارم آمدند؛ تذكر می‌داد كه در ایران القاب و تعابیر را اشتباه به كار می‌گیرند مثلا می‌گویند لیبرالیسم یعنی اسرايیل در حالی كه اسرايیل ضد لیبرالیسم است.
زین‌العابدین قربانی، امام جمعه لاهیجان را هم دیدم؛ مدعی بود در ایام انتخابات به او پیام داده‌اند كه اگر از ناطق‌نوری حمایت نكنی، جامعه اسلامی از وجود شما محروم خواهد ماند!
محسن رضایی هم برای ملاقات با ريیس‌‌جمهور آمده بود اما پیش از ملاقات با من گپی زد. رضایی می‌گفت هرچند كه مجمع تشخیص مصلحت در مسائل مهم مملكت تصمیم می‌گیرد اما حضور در مجمع برای من
ارضا كننده نیست.
در ضمن خبر داد كه هاشمی رفسنجانی مركز تحقیقات و مطالعات استراتژیك را از مجمع جدا كرده است. رضایی اخیرا به مسائل مهم فرهنگی علاقه‌مند شده و دوست دارد نظریه‌‌پرداز حوزه فرهنگ كشور شود. خوشبختانه فرهنگ مقوله‌ای است كه با تصمیم یك سردار، در اختیار كسی قرار نمی‌گیرد.
شب در منزل آقای نوری جلسه‌ای با حضور نمایندگان كارگزاران سازندگی، مجمع روحانیون مبارز و خط امامی‌ها برگزار شد. محور بحث راه‌های پیشگیری از ایجاد اختلاف میان آقای هاشمی و طرفداران آقای خاتمی بود. ظاهرا جناح راست به شدت درصدد جذب صددرصد آقای هاشمی است.
قرار شد جمعی تشكیل شود و با آقای هاشمی جلسات منظم داشته باشد؛ من، عبدالله نوری، مجید انصاری، بهزاد نبوی و غلامحسین كرباسچی به عنوان اعضای این جمع انتخاب شدیم و بنا شد هر دو هفته یك بار با ایشان ملاقات داشته باشیم. در اولین جلسه از هاشمی خواهیم خواست كه بیش از حد حساسیت نشان ندهد و بهانه‌گیری نكند تا راه برای جلب همكاری دوستان دوم خردادی باز شود. در ضمن، قرار شد از روزنامه سلام بخواهیم از به كار بردن تعابیر گزنده درباره هاشمی پرهیز كند.