هویت‌زدایی
از ادبیات و محله حافظیه
حافظ، خود، اهمیت شهر ادب‌پرور و هویت‌ساز شیراز و به ویژه چنین محله‌ای را در روزگار خویش یادآور شده بود:
خوشا شیراز و وضعِ بی‌مثالش / خداوندا نگه دار از زَوالش
ز رکن آباد ما صد لوحش الله/ که عمرِ خضر می‌بخشد زلالش/ میانِ جعفرآباد و مُصَلّا/ عبیرآمیز می‌آید شِمالش
به شیراز آی و فیضِ روحِ قدسی/ بجوی از مردمِ صاحب کما لش
یا در غزل دیگری، گلگشت مصلا و اهمیت آن را اینگونه برمی‌شمارد:
بده ساقی می باقی که در جنّت نخواهی یافت/ کنار آب رکناباد و گلگشت مصلّا را