بعد از مجلس ختم برجام
در مقام عمل هم، گویا در صادرات نفت به چینی‌ها (و تا حدی هند) دل بسته‌ایم و در تامین برخی محصولات کشاوری به روسیه. همسایگان نیز با اینکه فقط شش درصد از اقتصاد جهان مال آنهاست، شرکای تجاری خوبی هستند و... در چنین شرایطی دولت ناگزیر از اتخاذ یک تصمیم و تدوین یک راهبرد است که تکلیف خود را به‌طور کامل و برای یکبار با برجام روشن کند و از قایم‌باشک‌بازی دست بردارد. رفتار دوگانه فعلی، جامعه و حتی رای‌دهندگان به آقای رييسی را دچار سردرگمی می‌کند و از طرفی مسوولان را دچار «چه کنم چه کنم» می‌سازد. اما روشن‌شدن این موضوع، مملکت را یک‌دله می‌کند و انتظارات شهروندان را هم تعدیل می‌سازد. نتیجه اینکه پس از مدتی ساختارهای تازه‌ای در اقتصاد و روابط خارجی ایجاد می‌شود که نقشه راه مدون و آینده‌داری را ترسیم می‌نماید. حتی اگر بعدها روشن شود که این روش نادرست بوده از وضعیت دوگانه و بلاتکلیف فعلی بهتر است.