انتخاب سخت
فاطمه باباخاني
سكانس‌هايي در برخي فيلم‌ها هست كه براي هميشه ماندگار مي‌شوند. يكي از آنها سكانسي از فيلم «بوي خوش زن» به كارگرداني «مارتين برست» است كه در سال 1992 اكران شد و توانست اسكار بهترين بازيگر را براي آل پاچينو به ارمغان آورد.
در اين سكانس دادگاهي در كالج «بيرد» تشكيل شده تا از چارلز سيمزدانش‌آموز بورسيه مدرسه كه نقش او را كريس ادانل بازي مي‌كند خواسته شود كساني كه به ماشين مدير كالج صدمه زده‌‌اند را معرفي كند. به او گفته شده چنانچه اين كار را انجام ندهد از مدرسه اخراج مي‌شود. سخنان آل پاچينو در حمايت از چارلز، اين سكانس را در تاريخ سينما ماندگار كرده است.
او در ابتدا بر اين نكته تاكيد مي‌كند كه با به هم ريختن اوضاع گروهي فرار را بر قرار ترجيح داده و پشت والدين‌شان مخفي مي‌شوند و گروه ديگري همچون چارلز مي‌ايستند. او به تحقير از كالجي ياد مي‌كند كه دانش‌آموزانش را مجبور مي‌كند با خبرچيني خود را بالا بكشند. در ادامه نسبت به دانش‌آموزان بي‌روحي كه از اين كالج‌ها (كه از آن به عنوان كشتي شكسته و گهواره‌اي كه بر شاخه‌اي شكسته بسته شده ياد مي‌كند) فارغ‌التحصيل مي‌شوند و قرار است رهبران كشور باشند، هشدار مي‌دهد.
بخش طلايي اين سخنراني اما جايي است كه آل‌پاچينو از تجربه خود ياد مي‌كند و مي‌گويد: «من در زندگي بارها به دو راهي برخورد كردم، هميشه راه درست را ميدانستم، بدون استثنا ميدانستم، اما هيچ‌وقت انتخابش نكردم، مي‌دانيد چرا؟ براي اينكه خيلي سخت بود.» همچنان كه او مي‌گويد انتخاب راه درست چيزي نيست كه دانستن آن چندان دشوار باشد. اغلب مي‌دانيم كدام راه درست است و كدام نادرست! به ويژه در زمانه بحران يا در دو راهي‌هايي كه در زندگي به آن برمي‌خوريم، با اين همه پذيرش سختي اين انتخاب اغلب ما را بازمي‌دارد كه راه درست را انتخاب مي‌كنيم. با اين حال كساني هستند كه در اين دو راهي راه درست را برمي‌گزينند، كساني كه گرچه هزينه اين انتخاب را مي‌پردازند ولي در نهايت بدل به شخصيتي ماندگار بر اساس سطح اثرگذاري خود مي‌شوند.
كافي است در شبكه‌هاي اجتماعي و كتاب‌هاي تاريخ چرخي بزنيم يا به گفت‌وگوهايي كه درباره برخي افراد مطرح مي‌شود، گوش بدهيم. افرادي كه در طول زندگي خود بي‌دريغ به ديگران كمك كرده‌اند، چه در قامت يك فعال محيط‌زيست و چه در قامت يك برنامه‌نويس و ... كساني كه باور به آموزش رايگان دارند، كساني كه عمر و جواني خود را براي نجات يك گونه يا طبيعت گذاشته‌اند، كساني كه در زمانه سخت راه درست را با همه سختي‌هايش انتخاب كرده و برايش هزينه داده‌اند و مي‌دهند. اين افراد بي‌شك همان نقطه‌هاي اميد هستند كه زندگي با آنها روشن مي‌شود.