ابله

سنگ انديشه به افلاك مزن ديوانه                                 چونكه انساني و از تيره سرتاساني
زهره گويد كه شعور همه آفاقي تو                                  مور داند كه تو بر حافظه‌اش حيراني
در ره عشق دهي هم سر و هم سامان را                            چون به معشوقه رسي بي‌سر و بي‌ساماني
راز در ديده نهان داري و باز از پي راز                                  كشتي ديده به توفان خطر ميراني
مست از هندسه روشن خويشي مستي                                        پشت در آينه در آينه سرگرداني
حسين پناهي