پيش‌بيني‌ها از شكل بازي شاگردان دشان در بازي يكشنبه شب
آيا فرانسه در ديدار فينال برابر آرژانتين
تيمي هجومي خواهد بود؟
شاگردان دشان در تيم فرانسه، در ديدار مقابل مراكش نتيجه لازم و حداقلي را به دست آوردند، اما آرژانتيني‌ها هنوز نگران بي‌رحمي فرانسه در ديدار فينال خواهند بود.
به گزارش «روزنامه اعتماد» و به نقل از نشريه «گاردين»، چند لحظه طول كشيد و يك لغزش كوچك لازم بود تا پس از پنج دقيقه، رافائل واران از دفاع خارج شود، او گزينه‌ها را بررسي كرد و توپ را به سمت كانال سمت راست برد، جواد اليميق را به جلو كشاند، مدافع مراكش را از موقعيت خودش بيرون كشيد و با شوخي با او فكر كرد كه مي‌تواند خطر را برطرف كند.
يك مشكل وجود داشت، همه چيز به سرعت براي مراكشي‌ها روشن شد و آنها متوجه شدند كه اتفاق بدي در حال رخ دادن است، آنها متوجه شدند كه ال ياميك اشتباه كرده و در مقابل گريزمان شكست خورده است. اين براي مراكشي‌ها اصلا ايده‌آل نبود، آنها ناگهان در مرحله نيمه نهايي جام جهاني در مقابل گريزمان قرار گرفته بودند و قبل از اينكه بتوانند او را مهار كنند، او كيليان امباپه را پيدا كرد و توپ را به او سپرد، اشرف حكيمي توپ امباپه را مهار كرد و در ريباند توپ به تئو هرناندز رسيد و او دروازه ياسين بونو را باز كرد.
و حالا مراكش در ورزشگاهي مملو از هوادارانش، خود را در قلمروي ناآشنا يافت، براي اولين‌بار در اين جام جهاني، مراكشي‌ها توپ را از تور خود بيرون آوردند. براي فرانسه، اين يك سناريوي عالي به نظر مي‌رسيد، فرصتي براي جلب نظر مخالفان نااميدشان و سپس شورش با سرعت امباپه و عثمان دمبله در زمان استراحت فرانسه.
در عرض چند دقيقه پس از عقب افتادن مراكش، عظالدين اوناهي در پشت خط مياني بي‌تجربه فرانسوي‌ها ضربه محكمي به زمين زد و ضربه خوبي از هوگو لوريس گرفت. لحظاتي بعد اوليويه ژيرو در ميانه ميدان توپ را به زمين مي‌فرستاد، سپس يك پاس آسان براي سمت راست ارسال كرد، دمبله در اين دقايق سردرگم و خسته به نظر مي‌رسيد و گاهي پرسيدن اين سوال مضحك به نظر مي‌رسيد كه آيا اين فرانسه مي‌تواند در برابر آرژانتين و ليونل مسي در فينال جام جهاني موفق باشد؟
مطمئنا آرژانتيني‌ها دوست دارند كه از شگرد حمله‌هاي مراكش به فرانسه در فينال مسابقات استفاده كنند. تيم وليد ركراكي در اين ديدار نترس، خشن و نسبتا درخشان بود، او قبل از بازي، درباره اينكه آيا اشرف حكيمي مي‌تواند در دوئل خود با امباپه، دوست و هم‌تيمي‌اش در پاري‌سن ژرمن، پيروز شود يا خير صحبت كرده بود اما با اين حال، از نظر ركراكي، ساختن يك تاكتيك ويژه و سفارشي براي كنترل امباپه فايده چنداني ندارد. از طرف مراكشي‌ها توجه خاصي به ستاره فرانسه نشد و اين موضوع قدرت او را چند برابر نكرد، از طرفي اشرف حكيمي بعد از چند دقيقه تلاش كرد تا ثابت كند چرا يكي از بهترين مدافع راست‌هاي جهان است. گويي حكيمي مشاهده كرده بود كه كايل واكر در تيم ملي انگليس چقدر محافظه‌كارانه در برابر امباپه بازي كرده است و به اين نتيجه رسيده بود كه ماندن در نيمه زمين خودشان براي مهار امباپه فايده‌اي ندارد، «بهتر است سراغ خودش بروي، بهتر است به جلو حمله كنيم، بهتر است فضاهاي پشت هرناندز را پيدا كنيم، بهتر است فرانسه را نگران او كنيم» البته اين نوع از بازي يك ريسك بزرگ بود اما در اواسط نيمه نخست، مراكش خودش را در نيمه زمين فرانسه پيدا كرد.
با اين اوصاف، فرانسوي‌ها كمي نگران شده بودند، موج‌هايي از حكيمي، دريبل‌هايي از سوفيان بوفل، يوسف ان‌سيري تقريبا فراتر از ابراهيما كوناته بود و با آماده نبودن آدرين رابيو، خط مياني اورلين چوآمني و يوسف فوفانا در كنار سفيان امرابات، كم تجربه به نظر مي‌رسيدند كه مي‌توانست آنها را در حال برگشت براي ايجاد يك چالش برق‌آسا، درست در زماني كه امباپه آماده رسيدن به بالاترين سرعت به نظر مي‌رسيد، مشاهده كرد.
با اين حال، مراكش هم مانند انگلستان نتوانست هيچ ضربه‌اي را وارد دروازه فرانسه كند. اليميق يك ضربه سر را به تيرك دروازه فرانسه زد و در نيمه دوم، در حالي كه فرانسه به طرز عجيبي متزلزل به نظر مي‌رسيد، بدون اينكه كسي آخرين ضربه را وارد دروازه اين تيم كند، سانترهايي در زمين و به سمت محوطه جريمه اين تيم ارسال شد. همچنين در لحظه‌اي چوآمني در موقعيتي خطرناك گلزني قرار گرفت و توپ را به عبرالرزاق واگذار كرد اما او هم موفق به باز كردن دروازه فرانسوي‌ها نشد.
فرانسه در برابر مراكش بازيكناني با تجربه بين‌المللي بيشتر و با كلاس بالاتري در اختيار داشت، آنها گريزمان را با همكاري يكديگر به مسابقه بازگرداندند، لوريس فشار را كاهش داد و واران را كه در دفاع مركزي بسيار خونسرد بود، به كوناته كمك كرد تا از برخي نقاط تنگ خارج شود. در طول اين مسابقه هرگز كاملا احساس نمي‌شد كه فرانسه در برابر مراكش شكست خواهد خورد، هيچ ترسي براي فرانسوي‌ها وجود نداشت، آنها از طلسم‌هاي مراكشي‌ها جان سالم به در بردند، شاكله تيمي خود را حفظ كردند و با گلي كه بيشتر مديون شانس بودند تا مهارت، به گل رسيدند.
فرانسوي‌ها به انجام بازي‌هاي پي در پي و پشت سر هم راضي هستند و دوست دارند كه مردم بيشتر آنها را دنبال كنند، آنها در آستانه تبديل شدن به اولين كشور پس از برزيل در سال ۱۹۶۲ هستند كه با موفقيت از قهرماني خودشان در جام جهاني دفاع مي‌كنند. فرانسه تيم خوبي است؟ آيا دشان مي‌داند دارد چه كاري انجام مي‌دهد؟ چشم‌هاي آنها مي‌گويد نه، اما در عين حال نتايج خوب آنها چيز ديگري را نشان مي‌دهد.