صبا
خوشا دلي كه مدام از پِي نظر نرود به هر درش كه بخوانند بي‌خبر نرود
طمع در آن لبِ شيرين نكردنم اولي ولي چگونه مگس از پِي شكر نرود
سوادِ ديده غمديده‌ام به اشك مشوي كه نقشِ خالِ توام هرگز از نظر نرود
ز من چو بادِ صبا بوي خود دريغ مدار چراكه بي‌سرِ زلفِ توام به سر نرود
حافظ