عليرضا شريفي‌يزدي، روانشناس اجتماعي:
بهبود واقعي جامعه چيزي است كه براي مردم ملموس باشد
ميزان تاب‌آوري جامعه را چطور مي‌توان سنجيد؟ و اين وضعيت كنوني چه تفاوتي با اعتراضات سال‌هاي گذشته دارد؟
درباره آمارهاي توييتري بايد گفت كه آنها نماينده تمام جامعه نيستند، اما مي‌توانم درباره جامعه ايران بگويم كه نسبت به تابستان 1401، ميزان تاب‌آوري مردم كمتر شده است و ميزان اضطراب اجتماعي و افسردگي بيشتر؛ بايد گفت كه ميزان اضطراب اجتماعي، نااميدي، سرخوردگي، افزايش افسردگي، كاهش نشاط اجتماعي بيانگر اين مدعي است.
همه شاخص‌ها امروز قرمز است؛ از نظر بعد اقتصادي، سياست خارجي، سياست داخلي، نحوه برخورد با مردم؛ هيچ شاخصي مبني بر اينكه در سه ماه آينده وضع بهتر بشود، وجود ندارد. ابعاد اتفاق‌ها در سال 98 به اين اندازه نبود و گروه معترض، عمدتا لايه‌هاي فرودست جامعه بودند و قشر ميان‌دست كمتري در اعتراضات مشاركت داشت. در جريان هواپيماي اوكرايني هم نسبت به امروز متفاوت بود؛ عده‌اي، آن را حادثه‌اي مي‌دانستند كه در هر لحظه‌اي ممكن بود پيش بيايد. شرايط با امروز قابل قياس نيست؛ وضعيت اقتصادي مانند امروز نبود. وضعيت دلار در سال 98 و قيمت دلار در اين روزها و ميزان گرايش به مهاجرت را ببينيد. اين است كه تا زماني كه سيستم توان بهبود شرايط اقتصادي جامعه را در مقام عمل، نه در حد حرف و عدد و رقم نداشته باشد، وضعيت عادي نمي‌شود. نوعي بهبودي كه مردم به شكل ملموس آن را درك كنند.