زن و زندگي
غلامرضا امامي
هر بار كه ترانه‌اي برايت سرودم
قومم بر من تاختند
كه چرا براي ميهن سروده‌اي نمي‌سرايي؟
و آيا زن «چيزي جز ميهن است؟»
نزار قباني
هشتم مارس در تمامي جهان روز جهاني زن ناميده شده. از بخت خوش در تقويم طبيعي ما ايرانيان، اين روز آخرين روزهاي سوز و سرماي سرد زمستان و آمدن بهاران را نويد مي‌دهد و آهنگ سال نو را مي‌نوازد.
در ايتاليا به زنان در هر كوي و برزن و خيابان گل زيباي زرد «ناز»، (يموزا) پيشكش مي‌شود. در همه جا بر دست‌هاي بانوان اين گل ديده را مي‌ربايد و بوي عطر دلاويزش جان را شادان مي‌سازد.و من در اينجا، به مرزبانان شيرزنان دلاور ايران، كرد و بلوچ و تركمن و آذري و عرب زبان مي‌انديشم كه در اين خاك پاك گربه‌سان مي‌زيند. به زنان شاليكار گيلان كه تا زانو در آب فرو مي‌روند تا بذر برنج را بر خاك بنشانند. به دختران قاليباف كرمان كه با دست‌هاي‌شان گره بر پشم مي‌زنند. به زنان صياد خليج‌فارس و سبزي‌كاران و گليم‌بافان ساحل خزر با خود مي‌انديشم كه در درازناي زمان، بر هيچ ملتي اين اندازه از سوي بيگانگان حمله و هجوم نشده اما زنان سرزمين من در دفاع از مادر ايران به جد ايستاده و بر زمين‌ها افزوده‌اند. در همه احوال صعب و سخت، زندگي را پاس داشته و شعله حيات را با همه توفان‌ها فروزان ساخته و به فرزندان سپرده‌اند.بانوان ميهن من، چونان رنگين‌كماني پلي از رنگ‌ها ساخته‌اند همچون رنگ‌هاي كاشي‌هاي آبي مسجدهاي اصفهان و قالي‌هاي كرمان با كثرت رنگ‌ها وحدتي آفريده‌اند ديده و دل‌ربا .به ياد آوريم كه مسجد جامع گوهرشاد مشهد را بانويي از تبار مغول ساخت كه جذب فرهنگ ايران شده بود.مادران ايران‌زمين گويي با دست‌هاي‌شان، با همه نوع قوم‌ها و لهجه‌ها و زبان‌ها لحافي چهل تكه بافته‌اند و پيكر فرزندان ايران را پوشانده‌اند تا در گذر زمان ستم نلرزند و نترسند.اكنون نيز زنان ايران به پاي همت و شوق خدمت بر مردان فزوني يافته‌اند.با خود مي‌انديشم زنان سرزمين من چونان سرو سبز ستبر شيراز با همه سختي‌ها ساخته‌اند، اخم بر چهره نياورده‌اند، ضربه‌ها و شكستن شاخه‌ها سبب نشده تا از رويش و رفتن بازايستند. با هر ضربه تبري بيشتر ريشه در زمين گسترده و به شور و به نور و آسمان سر برافراشته‌اند و بانگ برآورده‌اند:
هر چه‌تر زدي مرا زخم نشد جوانه شد.
با خود مي‌انديشم كيست كه اشك مادري را در غم فرزندش بنگرد و نگريد؟ كيست كه سفره خالي مادري را ببيند و بر خود نلرزد؟
كيست كه ضجه مادري را از زجر فرزندش بشنود و به ياري‌اش نشتابد؟
كيست كه سيلي ستمي را بر سيماي دختري بنگرد و بي‌خيال بگذرد؟
در فرهنگ ماندگار ما حرمت و احترام زنان با شير اندرون شوند و با جان به در رود.
وقتي كه دل دختركان معصوم مي‌لرزد و مي‌ترسد فرشتگان آسمان مي‌گريند. ايران سرزمين مادران فداكار، همسران وفادار، خواهران مهربان و دختران تابان مي‌ماند به روزگاران.روز جهاني زن يادآور زناني است كه با درد جسم و رنج جان، رويش و زايندگي را پاس مي‌دارند و زندگي را مي‌سازند.
گل ناز ،گلي است حساس كه با اندك ضربه‌اي و حركتي واكنش نشان مي‌دهد، جمع مي‌شود و در خود فرو مي‌رود مثل يك موجود زنده «قهر» مي‌كند اما پس از دمي دوباره گلبرگ‌هايش را به «مهر» مي‌گشايد و آشتي مي‌كند. از اين رو در ميهن ما گل «ميوزا» نماد روز زن را قرن‌هاست كه «گل‌قهر و آشتي» مي‌نامند.ديده‌ها و دل‌ها را بگشاييم. از غم و خشم و زشتي و «قهر» بگريزيم. به شادي و مهر و زيبايي و «آشتي» دل بنديم.