روايت نيويورك‌تايمز از تجارت جنسي زنان كره‌اي براي سربازان امريكايي
راز مگو دركره جنوبي
هنگامي كه «چو سون اوك» در سال ۱۹۷۷ هفده‌ساله بود سه مرد او را ربودند و به يك دلال محبت در دونگ دو چئون شهركي در شمال سئول فروختند. او در آستانه آغاز دوره تحصيلي دبيرستان قرار داشت، اما به جاي دنبال كردن رويايش براي رقصنده باله شدن، مجبور شد پنج سال را زيرنظر دايمي دلال محبت بگذراند و براي ارايه خدمات جنسي به كلوپي در همان نزديكي برود. مشتريان او چه كساني بودند؟ سربازان امريكايي.
به گزارش نيويورك‌تايمز؛ تعبير «زنان آسايشگر» معمولا براي زنان كره‌اي و ديگر زنان آسيايي به كار مي‌رود كه در طول جنگ جهاني دوم توسط ژاپني‌ها مجبور به بردگي جنسي شده بودند. با اين وجود، استثمار جنسي گروه ديگري از زنان در كره جنوبي مدت‌ها پس از پايان حكومت استعماري ژاپن بر آن كشور ادامه يافت و در آن زمان دولت كره جنوبي خود تسهيل‌كننده اين وضعيت بود.
در طول جنگ كره «واحد‌هاي ويژه زنان آسايشگر» براي سربازان كره جنوبي و «ايستگاه‌هاي آسايش» براي نيرو‌هاي سازمان ملل متحد تحت رهبري امريكا وجود داشتند. در ساليان پس از پايان جنگ بسياري از آنان در «گيجي چون» يا شهرك‌هاي اردوگاهي كه در اطراف پايگاه‌هاي نظامي امريكا ساخته شده بود مشغول به كار بودند.
۱۰۰ زن از اين دسته، در ماه سپتامبر گذشته به پيروزي چشمگيري دست يافتند؛ زماني كه دادگاه عالي كره جنوبي به دليل آسيب‌هاي جنسي متحمل‌شده ايشان، حكم پرداخت غرامت صادر كرد. بنابر حكم دادگاه دولت وقت كره جنوبي به دليل توجيه و تشويق فحشا در شهرك‌ها به بهانه كمك به كره جنوبي براي حفظ اتحاد نظامي خود با ايالات متحده و كسب دلار‌هاي امريكايي مجرم شناخته شد. همچنين دولت وقت كره جنوبي به دليل شيوه سيستماتيك و خشونت‌آميز بازداشت زنان و وادار كردن آنان به درمان بيماري‌هاي مقاربتي‌شان مورد سرزنش قرار گرفت. شش زن از اردوگاه سابق در كره جنوبي توضيح دادند كه چگونه دولت وقت كره جنوبي پيش از رها كردن‌شان از آنان براي منافع سياسي و اقتصادي خود سوءاستفاده كرده بود. قربانيان با تكيه بر احكام دادگاه اكنون قصد دارند پرونده شكايت خود را به ايالات متحده ببرند.
«پارك گئون آئه» كه در سال ۱۹۷۵ در ۱۶ سالگي به يك دلال محبت فروخته شد، مي‌گويد: «امريكايي‌ها بايد بدانند كه برخي از سربازان‌شان با ما چه كردند. كشور ما در اتحاد با ايالات متحده همراه شد. با اين وجود، سربازان امريكايي در كشورمان هر كاري كه مي‌توانستند با ما انجام مي‌دادند. آيا اين درست بود»؟ تاريخچه استثمار جنسي كره جنوبي آشكارا مورد بحث قرار نمي‌گيرد. زماني كه «كيم گوي اوك» جامعه‌شناس در اوايل دهه ۲۰۰۰ ميلادي با استناد به اسناد ارتش كره جنوبي كار تهيه گزارشي را درباره زنان آسايشگر در زمان جنگ براي ارتش كره جنوبي آغاز كرد، دولت آن كشور اسناد مرتبط با گزارش را مهر و موم كرده بود. خانم «كيم» با اشاره به اختلافات تاريخي بين سئول و توكيو بر سر موضوع بردگي جنسي مي‌گويد: «آنان مي‌ترسيدند كه جناح راست ژاپن از اين موضوع براي سفيدنمايي تاريخ زنان آسايشگر خود استفاده كند.»
پس از جنگ كره، كره جنوبي از نظر قدرت نظامي و اقتصادي از كره شمالي عقب افتاد. نيرو‌هاي امريكايي در كره جنوبي تحت پرچم سازمان ملل متحد باقي ماندند تا از كره جنوبي در برابر كره شمالي محافظت به عمل آورند. كره جنوبي تلاش كرد تا حضور امريكايي‌ها در آن كشور را بلندمدت‌تر سازد و تعميق بخشد.
براساس اسنادي كه به عنوان مدرك به دادگاه ارايه شد دولت محلي استان گيونگ گي ناحيه پرجمعيت اطراف سئول در سال ۱۹۶۱ ميلادي» زنان آسايشگر براي تامين آسايش سربازان سازمان ملل متحد و تقويت روحيه آنان» را ضروري ساخته بود. دولت محلي وقت به كلوپ‌هاي خصوصي مجوز داده بود تا چنين زناني را براي «صرفه‌جويي در بودجه و كسب ارز خارجي» جذب كنند. تخمين زده مي‌شود كه در آن زمان ۱۰ هزار زن آسايشگر جذب شده بودند و به ۵۰ هزار سرباز امريكايي خدمات جنسي ارايه مي‌دادند.
هنگامي كه «ريچارد نيكسون» رييس‌جمهور اسبق امريكا در سال ۱۹۶۹ ميلادي برنامه‌اي را براي كاهش تعداد نيرو‌هاي امريكايي در كره جنوبي اعلام كرد گزارشي دولتي خطاب به پارلمان نشان داد كه كره جنوبي سالانه ۱۶۰ ميليون دلار از طريق تجارت جنسي ناشي از حضور نظامي ايالات متحده درآمد داشته است (كل صادرات آن كشور در آن زمان ۸۳۵ ميليون دلار بود).
برخي از زنان براي امرار معاش به اين كار تن مي‌دادند. برخي ديگر مانند خانم «چو» ربوده شدند يا با وعده كار اغوا شده بودند. يك بار رابطه جنسي معمولا ۵ تا ۱۰ دلار براي سربازان امريكايي هزينه داشت پولي كه بخش عمده آن را دلالان محبت كره‌اي براي خود برمي‌داشتند. اگرچه دلار‌هاي به دست آمده به‌طور مستقيم به جيب دولت كره جنوبي نمي‌رفت، اما وارد چرخه اقتصادي آن كشور كه سخت گرسنه ارز خارجي بود، مي‌شد.
يك روزنامه چاپ كره جنوبي در آن زنان چنين زناني را «غيرقانوني، شبيه سرطان، شرِ ضروري» خوانده بود. در آن مطلب نوشته شده بود: «اين زنان آسايشگر جنگجويان خط مقدم براي برنده شدن دلار هستند.»
در آن زمان اغلب زنان تازه وارد براي كنار آمدن با شرم ناشي از كاري كه انجام مي‌دهند توسط دلالان محبت‌شان آلوده به مواد مخدر شده و اعتياد پيدا مي‌كردند. منطقه ويژه گردشگري دانگدوچئون براي خارجي‌ها. منطقه مملو از كلوپ‌ها و خانه‌هاي فسادي بود كه از سربازان امريكايي پذيرايي مي‌كردند.
برچسب‌ها و نام‌ها
جامعه كره عمدتا چنين زناني را به عنوان يانگ گالبو يا «روسپي براي غرب» ناميده بود كه بخشي از بهاي حضور نظامي ايالات متحده در كره جنوبي قلمداد مي‌شدند. خانم پارك مي‌گويد: «مقام‌هايي كه در ظاهر ما را ميهن پرست مي‌ناميدند، پست سرمان ما را مسخره مي‌كردند و ما را با برچسب‌هايي مانند «ماشين‌هاي چاپ دلار» مورد خطاب قرار مي‌دادند.»
در آن زمان روسپيگري در كره جنوبي غيرقانوني بود و آن قانون تا به امروز پابرجاست. با اين وجود، اجراي آن گزينشي بوده و در طول زمان از نظر سخت‌گيري دولت تفاوت‌هايي وجود داشته است. شهرك ايجادشده با هدف محدود كردن زنان روسپي و راحتي تحت نظر قرار دادن آنان بود تا از گسترش روسپيگري مرتبط با سربازان امريكايي به ساير بخش‌هاي جامعه جلوگيري به عمل آيد. با اين وجود، بازار سياهي در آنجا رونق گرفت چرا كه پاي ورود ارز خارجي (دلار) در ميان بود.
مرگ در اثر شوك پني‌سيلين
آن زنان بايد دوبار در هفته مورد آزمايش قرار مي‌گرفتند. زناني كه آزمايش‌شان مثبت بود تحت مداواي پزشكي قرار مي‌گرفتند. طبق توافق مقام‌هاي امريكايي و كره‌اي براي آن زنان كارت‌هاي آزمايش و نشانه‌هاي شماره‌دار صادر شده بود. ارتش امريكا بازرسي‌هاي معمول را انجام مي‌داد و فايل عكس آن زنان را در كلينيك‌هاي پايگاه نگهداري مي‌كرد تا به سربازان آلوده شده كمك كند. زناني كه به دليل ابتلا به بيماري‌هاي مقاربتي بازداشت شده بودند به «نيويورك‌تايمز» مي‌گويند مكان‌هاي بازداشت وحشتناك را به ياد مي‌آوردند و دوز‌هاي شديد پني‌سيلين به آنان تزريق مي‌شد. آنان مي‌گويند برخي از زنان بر اثر شوك ناشي از پني‌سيلين جان‌شان را از دست دادند.
شرم، سكوت و حتي مرگ
كره جنوبي هرگز با داستان اين زنان كنار نيامده است بدان خاطر كه اتحاد ميان سئول و واشنگتن پابرجا مانده و اين موضوع به يك تابو تبديل شده است. هيچ‌يك از اسناد دولتي كه در ساليان اخير مهر و موم نشده بودند هيچ مدركي را دال بر اين موضوع نشان نمي‌دادند كه دولت كره جنوبي به‌طور مستقيم در استخدام زنان براي خدمات جنسي به سربازان امريكايي دخيل بوده است اين در حالي است كه بسياري از زنان در دوران تحت اشغال بودن كره توسط ژاپن مجبور به ارايه خدمات جنسي شده بودند.
با اين وجود، برخلاف قربانيان ارتش ژاپن كه به عنوان نماد رنج كره تحت حاكميت استعماري مورد احترام قرار مي‌گيرند اين زنان مي‌گويند كه مجبور بوده‌اند در شرم و سكوت زندگي كنند.
پس از آنكه زني به نام «يون گئوم آي» كه در سال ۱۹۹۲ ميلادي توسط يك سرباز امريكايي مورد تجاوز وحشيانه قرار گرفت و به قتل رسيد مردم كره جنوبي توجه بيشتري به استثمار جنسي در شهرك‌هاي اردوگاهي از خود نشان دادند. براساس فهرستي تهيه‌شده توسط گروهي مدافع حقوق اين زنان در فاصله سال‌هاي ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۴ ميلادي سربازان امريكايي به دليل كشتن ۱۱ روسپي در كره جنوبي مجرم شناخته شدند.
اگرچه زنان سابق شهرك اردوگاهي مي‌خواهند پرونده خود را به ايالات متحده ببرند استراتژي قانوني آنان در آنجا نامشخص است. همچنين، اينكه چه راه‌حلي ممكن است پيدا كنند نيز مشخص نيست. براساس حكم دادگاه كره جنوبي برخي از آن زنان بين ۲۲۷۰ تا ۵۳۰۰ دلاري غرامت دريافت كردند كه كمك چنداني به كاهش مشكلات مالي شان نمي‌كند.
«چوي گوي جا» ۷۷ ساله كه دچار سقط جنين‌هاي متعدد شده بود با صدايي لرزان مي‌گويد كه به ياد مي‌آورد مقام‌هاي دولتي زنان بيسوادي همانند او را تشويق مي‌كردند تا روسپيگري كرده و دلار به دست آوردند و به آنان وعده تحويل آپارتمان رايگان در دوران پيري در ازاي تن‌فروشي در شهرك‌هاي اردوگاهي داده شده بود. او مي‌گويد: «تمام اين حرف‌ها دروغ بود». (ترجمه: سايت فرارو)