بحران آب در منطقه خليج فارس
براي اين كار به چاه‌هاي مشاهده محلي نياز است كه بايد توسط كاركنان آموزش ديده به‌طور منظم نظارت شوند. اين موضوع آنها را به گزينه‌اي غيرقابل اجرا در برخي مكان‌ها تبديل مي‌كند.
سوال اين است كه اگر هيچ كس واقعاً نداند هنوز چقدر آب زيرزميني وجود دارد و در عين حال استفاده از آن در حال افزايش است، آيا احتمال تمام شدن آب در خاورميانه وجود دارد؟ به نظر مي‌رسد اطلاعات اخيري كه توسط ماهواره‌هاي GRACE گرفته شده است نشان مي‌دهد كه آبهاي زيرزميني خاورميانه در دهه گذشته به ميزان قابل توجهي كاهش يافته است. سازمان ملل گزارش داده است كه بسياري از سفره‌هاي آب زيرزميني محلي در حال حاضر با سرعتي سريع‌تر از قابل پر شدن مصرف مي‌شوند. سيستم‌هاي درگير شامل رودخانه‌ها يا تالاب‌هاي مجاور، اكوسيستم‌هاي مرتبط، بارندگي و خطوط ساحلي و همچنين فشارهاي ناشي از شوري و آلودگي بر آبهاي زيرزمينی اثر مي‌گذارند. تعيين سطح دقيق آب زيرزميني بسيار دشوار است چراكه آب به مرزهاي ملي محدود نمي‌شود. 43 آبخوان فرامرزي در اين منطقه وجود دارد. اما تنها تعداد كمي از كشورهاي خاورميانه بر اساس گزارش سال 2021 مديريت «كافي» آبهاي زيرزميني دارند. اگر يك كشور مقدار زيادي آب زيرزميني استخراج مي‌كند، و كشورهاي ديگر كه در آن سفره شريكند، به همان ميزان استخراج نمي‌كنند، تشخيص مقدار آب مصرفي و سهم كشورها بسيار سخت است. در يك سفره آبي مشترك، از حدود 6500 چاه، تقريبا نيمي توسط ليبي بهره‌برداري مي‌شود و آب را از حوضه خارج مي‌كنند، در حالي نيم ديگر به تونس و الجزايرتعلق دارد. بر اساس پيمان‌ها و همكاري‌هاي منطقه‌اي اميد مي‌رود كه حتي كشورهايي كه در سطح دوجانبه سياسي چندان با هم سازگار نيستند در مورد مديريت آب دور يك ميز خواهند نشست. درك تعادل بين برداشت از آب زيرزميني و تغذيه‌هاي مختلف با گذر زمان بايد پاسخي فراهم كند براي نحوه پايداري در استفاده از آب . همچنين اين چالش كه آيا خطر پايان آبهاي زيرزميني واقعي است، با چالش ايجاد تعادل بين منافع كوتاه‌مدت و اغلب خصوصي با منافع بلندمدت، اجتماعي و محيط زيستي مرتبط است.